تحلیلی بر برنامه ریزی کاربری زمین در افزایش تاب آوری شهری با تاکید بر بعد زیست محیطی (مطالعه موردی: شهر ساری)

حوادث طبیعی که جزیی از فرآیند زندگی بشر به شمار می رود و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده می شود، به عنوان چالشی اساسی در جهت نیل به توسعه پایدار جوامع انسانی مطرح می باشند. از این رو در حال حاضر دیدگاه غالب از تمرکز بر روی صرفا کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است. هدف از پژوهش حاضر برنامه ریزی کاربری زمین در افزایش تاب آوری شهری با تاکید بر بعد زیست محیطی در شهر ساری می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و برای جمع آوری اطلاعات علاوه بر اسناد و مطالعات کتابخانه ای، از ابزار پرسشنامه استفاده شده است که در بین نمونه ای به تعداد ۵۰ نفر توزیع شده است. به سبب تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های همبستگی پیرسون و تی تک نمونه ای استفاده شده است. نتایج حاصل از یافته ها نشان می دهد که تاب آوری شهر ساری در بعد زیست محیطی از نظر کارشناسان پایین تر از سطح مطلوب می باشد. به طوری که مقدار محاسبه شده تاب آوری زیست محیطی ۲.۵۲ کمتر از حد مبنا (۳) می باشد. شاخص های تاب آوری زیست محیطی، شاخص مخاطرات طبیعی (۲.۶۴= میانگین، ۰= سطح معناداری و ۰.۴-= اختلاف میانگین)، شاخص پوشش گیاهی (۲.۳۲=میانگین و ۰ =سطح معناداری و ۰.۷ -= اختلاف میانگین) و شاخص فیزیوگرافی (شکل زمین) (۲.۵۹= میانگین و ۰= سطح معناداری و ۰.۸۵-= اختلاف میانگین) نیز وضعیت نامساعد و نامطلوب را نشان می دهند. بنابراین شهر ساری از حیث زیست محیطی، تاب آوری پایینی دارد. لذا پیشنهاد می گردد هرگونه ساخت وسازها و برنامه ها و طرح های توسعه شهری باید بر مطالعات زمین شناسی، برنامه ریزی شهری، اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و ... صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، کاربری زمین ، آسیب پذیری ، تاب آوری ، تاب آوری زیست محیطی