بررسی ویژگی های شهر دوست دار کودک و تاثیر آن بر ارتقاء مشارکت نوجوانان

امروزه فضاهای عمومی شهرها بر اساس اصول و معیارهای استفادە بزرگسالان شکل گرفته است و اغلب فضاهای شهری، عمدتا فاقد کیفیت برای استفاده کودکان و نوجوانان و به دور از مشخصه های یک شهر دوستدار کودک می باشند. با توجه به حساسیت گروه سنی نوجوانان، وقت آن رسیده که نوجوانان و ارزش های آنان وارد معادلات شهرسازی شده و به آنان اجازه داده شود که با مشارکت در فرایند برنامه ریزی شهری، در ایجاد فضاهای زندگی خود سهیم باشند. کودکان عامل پیوند نسل های گذشته و آینده در هر جامعه محسوب می شوند انتقال سنت ها ، فرهنگ ها ، اعتقادات ، باورها و پیشینه های هویت بخش و در صورت لزوم اصلاح محیط اجتماعی نیز در هر جامعه از طریق کودکان است. دوران کودکی بهترین زمینه را برای تعالی شخصیتی تربیتی میل بیشتر به زندگی جمعی می سازد و آشنایی با نیازها و سرشت او که دوران کودکی به آن نیازمند است زمینه رشد درست شخصیتی و تربیتی او را به عنوان نسل سالم فردا فراهم می کند که همین عامل در تامین سلامت اجتماعی نسل بعد و کاهش چندگانگی هایی که در عرصه مسائل اجتماعی و التهابات زندگی شهری بوجود می آورد نقش بسیار مهمی دارد. پژوهش حاضر از نوع بنیادی با روشی توصیفی تحلیلی است که با هدف بررسی ویژگی های شهر دوست دار کودک و تاثیر آن بر ارتقاء مشارکت نوجوانان، به بررسی اسناد و مطالعه تحقیقات انجام شده در این حوزه می پردازد. در این پژوهش درک مفاهیم، نظریه ها مربوط به شهر دوست دار کودک، شاخص های شهرهای دوستدار کودک، مشارکت نوجوانان، الگوهای مشارکت کودکان، بررسی می شوند.

کلیدواژه ها:

شهر دوست دار کودک ، شاخص های شهرهای دوستدار کودک ، مشارکت نوجوانان ، الگوهای مشارکت کودکان