موانع و راهکارهای به کارگیری برنامه ریزی شهری با رویکرد بیوفیلیک در ایران

امروزه مشکلات متعددی نظیر آلودگی هوا، افزایش دما، ناکارآمدی فضاهای شهری و ... که کلانشهرها در سرتاسر جهان با آن رو به رو هستند، موجب تغییراتی در سطح کلان تر و جهانی مانند تغییرات اقلیمی و آلودگی هایی در سطوح کلان شده است. توجه به چنین مسائلی همچون تغییرات اقلیمی که اثرات متنوع و عموما نامساعدی بر مجتمع های زیستی می گذارد، در اتخاذ رویکردهای نوین برنامه ریزی شهری و توجه به آن ها در جهت کاهش اثرات سوء ذکر شده، ضروری به نظر می رسد. یکی از رویکردهای مطرح شده در این زمینه برنامه ریزی شهری با رویکرد بیوفیلیک یا طبیعت محور می باشد. روش تحقیق حاضر به لحاظ نوع تحقیق کیفی می باشد. در این تحقیق از روش کتابخانه ای برای گردآوری و استخراج داده ها استفاده شده است. به لحاظ نوع رویکرد نیز تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. هدف از انجام تحقیق پی بردن به این موضوع است که طراحی و برنامه ریزی شهری با رویکرد بیوفیلیک دارای چه اصول و راهکارهایی بوده و همچنین موانع موجود و عدم توجه به رویکرد شهرهای طبیعت محور در شهر های ایران چه مواردی هستند. نتایج تحقیق نشان می دهد که یک سری موانع از قبیل تنوع اقلیمی در ایران، کویری بودن ۳/۲ از خاک ایران با اقلیم گرم و خشک، ارزش بالای زمین در شهرهای ایران و.... بر سر بکار گیری این رویکرد در ایران وجود دارد و پیشنهاداتی همچون اجبار تهیه کنندگان طرح های شهری به استفاده از نیروی متخصص در حوزه محیط زیست در فرآیند تهیه طرح های خود، تشویق سازندگان به استفاده از الگوهای بیوفیلیک در نمای ساختمان و استفاده از الگوهای طراحی بیوفیلیک در ساختمان های دولتی و.... جهت تسهیل در به کارگیری این رویکرد در راستای اعمال شهرسازی بیوفیلیک در ایران ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

بیوفیلیک ، شهرهای طبیعت محور ، برنامه ریزی با رویکرد بیوفیلیک ، طراحی با رویکرد بیوفیلیک