بررسی تطبیقی شهادت طلبی در اشعار شیخ احمد وائلی و قیصر امین پور

ادبیات هر ملتی از مولفه هایی شکل می گیرد که در واقع بهترین گزینه و شاخص برای آشنایی با نگرش و جهان بینی آنملت است و سهم بسزایی در پی ریزی شالوده های فکری آنان دارد. ادبیات شیعه با مضمون شهادت و شهادت طلبیآمیخته است. شعرای عربی زبان و شاعران فارسی در ادوار مختلف به موضوع شهادت و شهادت طلبی پرداختند. در اینمقاله، مفهوم شهادتطلبی در اشعار شیخ احمد وائلی و قیصر امینپور با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مورد بررسیقرار می گیرد. بررسی ها نشان داده است. هر دو شاعر به شهادت به عنوان مفهوم الهی توجه کردند. شیخ احمد وائلی بهعنوان خطیب و شاعر، سعی کرده است بیشتر از زاویه حماسه و انقلاب و ظلم ستیزی به آن واقعه بنگرد و عاشورا را بهعنوان مکتب مبارزه با ظلم و تبعیض و مردمفریبی و کتمان حقایق جلوه دهد. از دیدگاه وائلی، امام حسین (ع) الگوییجاودانه برای مبارزه با ظلم در طول تاریخ است و شهادت ابزاری برای مبارزه با ظلم است. اگر چه هر دو شاعر بهشهادت به عنوان نقطه اوج انسانهای بزرگ نگاه کردند، اما دیدگاه وائلی بر جوشش دوباره خون جاری شده درصحرای کربلا است و امین پور، شهادت امام حسین را عروج عارفانه به سوی معبود می داند. امین پور شهادت را درجنگ می ستود و شعر او به عنوان گستره ای برای طرح مضامین ادبیات پایداری تلقی می شود. امین پور با وصف شهادتو تمجید از رویکرد شهادت و شهادت طلبی رزمندگان، اعتقادات مذهبی خود را به نمایش می گذارد و همچنان کهمفاهیمی از این دست در شعر آغازین سال های جنگ به فراوانی یافت میشود، در شعر رامین پور نیز از بسامدی بالابرخوردار است.

کلیدواژه ها:

شهادت طلبی ، شعر ، شیخ احمد وائلی ، قیصر امین پور