تعیین نوع و تبیین کارکرد واسطه در داستان «جمشید و دختر گورنگ شاه زابلی» از گرشاسب نامه اسدی توسی

یکی از روشهای آموزش و بیان مطالب، روش داستان گویی است و ایرانیان از دیرباز مهارت ویژه ای در داستان گویی و داستانسرایی داشته اند. داستان های عاشقانه جولانگاهی وسیع برای بیان احساسات و عواطف و بروز راز و رمز عشق و دلدادگی است. یکیاز داستانهای عاشقانه ایرانی، داستان «جمشید و دختر گورنگ شاه زابلی» است که شاعر بزرگ حماسه سرا، اسدی توسی، در کتاب گرشاسب نامه گنجانده است. در این مقاله، واسطه های عشق در داستان مذکور مورد بررسی قرار گرفته است. مساله اصلی معرفیواسطه ها و تعداد و انواع آنهاست و اینکه هر کدام از آنها چه نقشی بر عهده دارد؟ هدف، تبیین نقش و کارکرد هر واسطه و بویژهتحلیل شخصیت دایه است. روش پژوهش اسنادی و تحلیل محتواست که با استفاده از آن بخشهای مرتبط با موضوع واسطه ها دراین داستان عاشقانه بررسی و تحلیل می شود.با دقت و ریزبینی در داستان این نتیجه حاصل شد که واسطه ها در این داستان گاه انسان و گاه غیر انسان هستند. واسطه هایانسانی، کنیزک و دایه اند و واسطه های غیر انسان کبوتران و تصویر جمشید. البته دایه نقش اساسی تری از دیگران دارد.

کلیدواژه ها:

جمشید ، دختر گورنگ شاه ، کنیز ، دایه ، واسطه وصال