جلوه اندیشه حافظ شیراز بر اشعار تائب اوزی

ازخصایص کلام ادبی و هنری اصیل، ویژگی جاودانگی وماندگاری آن است ؛ البته هر اندازه این بیان شعری از ذوق، و علایق وعواطف عمیق تر و به قولی ؛ از من انسانی شاعر سرچشمه گرفته باشد و عمومی تر باشد اثر و ماندگاری آن افزونتر خواهد بود . ازماندگارترین و اثر گذارترین نوع شعر ، شعر عرفانی می باشد که جلوه گاه تمایلات راستین و خواست های عمیق بشری است که ازنهانگاه خلوص و ضمیر روشن شاعر آگاه و عاشق جوشیده است . از جمله شاعران بنام و جاودانه ی شعر فارسی حافظ شیرازیاست که صاحب اشعار بلند عارفانه و مضامین عالی عرفانی است که بر بسیاری از شعرا و عرفای پس از خود اثر گذاشته و سرمشقبسیاری از آنها قرار گرفته است ؛ از آن جمله شاعر نزدیک به زمان ما شیخ محمد صالح فرزند عبدالرحمان معروف به شیخ محمدصالح فارسی متخلص به «تائب اوزی» که در اوز لارستان فارس به احتمال قوی در سال (۱۲۲۹) قمری متولد شده است. تائببسیاری از مضامین و ابیات و مصراع های دیوان حافظ را تضمین نموده است که این امر بیانگر عشق و اشتیاق وی به حافظ است ونیز نمودار و نشان دهنده ی خط و سیر فکری یکسان دو شاعر که دو شاعر دیدگاه مشابه و بسیار نزیکی به هم داشته و به بیاندیگر؛ در حقیقت اندیشه ی تائب دنباله روی اندیشه ی عرفانی حافظ است. در این گفتار به روش ارجاع کتابخانه ای و بررسیاسناد مکتوب تلاش شده است گوشه ای از مشابهت های فکری و اعتقادی دو شاعر را در دیوان آنها تبیین نموده و تاثیر پذیریتائب از شعر حافظ را با ذکر ابیات و مصاریع به عنوان شاهد مثال ذکر نماییم و با دلایل و شواهد شعری میزان اثر بخشی اندیشه وافکار حافظ بر تائب را آشکار سازیم .

کلیدواژه ها:

حافظ ، تائب ، عرفان ، شعر ، تاثیر