سیمای زن در اندیشه و شعر سهراب سپهری

تصاویری که از «زن» در تاریخ هزار ساله ی ادبیات فارسی ارائه شده است بی گمان یکی از متنوع ترین تصاویریاست که برای یک شخصیت در نظر گرفته شده است ، گاه مایه آرامش، گاه معشوقه ای زیبا وگاه مادری مهربان و گاهموجودی عصیان گر. سهراب سپهری شاعری است که دارای احساس لطیف و شاعرانگی بسیار قوی می باشد. مقاله یحاضر با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی و تحلیلی ، جایگاه زن را در اشعار سهراب سپهری بررسی کردهاست .نتایج اولیه بیانگر آنست که اصلی ترین و پربسامدترین نمود شخصیت زن در شعر او، همان مفهوم عام زن ومادراست و به جز در مواردی اندک، از زن فقط در حیطه ی یک شخصیت و نوع انسانی سخن می گوید.او اگرچه کاربردهایمتنوع و گوناگونی از «زن» در اشعارش ارائه نمی دهد ، اما با تاثیر از ادبیات مشرق زمین و همچنین گنجینه ای از نگاه های شعر سنتی دست به خلاقیت هایی می زند که همگان را به تحسین وا می دارد . زبان بسیار غنی سپهری تنها،گاهی مضمونی به نام زن را در اشعارش به وضوح عرضه می کند اما در اندیشه های فردی و انسانی اش نکاتی را بیان میدارد که بسیار تامل برانگیز است مانند زن زیبای جذامی ، زن شبانه موعود ...

کلیدواژه ها:

توصیف ، جایگاه ، سهراب سپهری ، سیمای زن