علیرضا محمدی - جغرافیا و برنامه ریزی شهری و روستایی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل
اصغر پاشازاده - جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل

شهر اردبیل همانند بسیاری از شهرهای بزرگ کشور با مسائل متعددی از جمله ناپایداری توسعه مواجه است و این مسئله در سطح برخی از محلات به بالاترین حد می رسد. با وجود اینکه محلات، هسته های اصلی زندگی شهری به شمار می روند، ولی در نظام رسمی برنامه ریزی فضایی جایگاهی ندارند. این مسئله به تشدید ناپایداری توسعه در آنها، منتهی شده است. این پژوهش در سال ۱۳۹۳ و با هدف سنجش میزان پایداری محلات شهر اردبیل با استفاده از روش میدانی تهیه شده است. در سنجش میزان پایداری از ۲۰ معیار و بیش از ۵۰ زیرمعیار استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش، پنج محله منتخب از شهر با جمعیتی در حدود ۲۳ هزار و ۷۰۰نفر است که با استفاده از روش کوکران، ۳۷۸ نمونه برای انجام پرسشگری استخراج شده اند. ضمن تجزیه وتحلیل دادهها، از آزمون های آماری‎ t تک نمونه‎ای و واریانس یک طرفه یا آنوا (و آزمون تعقیبی شفه) و رتبه بندی کروسکال والیس استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که وضعیت محلات از نظر خوانایی و تعلق خاطر بهتر و از نظر معیارهای هویت، سرمایه اجتماعی و تراکم بدتر است. از بین پنج محله مورد بررسی، محلات کلخوران و ملاباشی به ترتیب با مجموع میانگین های ۳.۲۲ و ۳.۲۸ در وضعیت کاملا ناپایدار و محلات گل مغان، ملایوسف و نیار به ترتیب با مجموع میانگین های ۳.۷۹، ۳.۸۴ و ۴.۰۱ در وضعیت ناپایدار قرار دارند. در نتیجه این پژوهش نشان می دهد که از نظر معیارهای پژوهش، محله های منتخب در وضعیت ناپایداری قرار دارند و شدت ناپایداری در آنها متفاوت است. در پایان پیشنهادهایی برای توسعه و پایداری محلات ارائه شده اند.

سنجش, پایداری محله ای, محلات با هسته روستایی, شهر اردبیل