هادی چم چیدر - هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
نازیلا خرسندی - هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان
فرید لطفی ماوی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان

تخصیص بهینه منابع محدود یکی از مهمترین ابزارهای کاربردی مدیریتی به شمار میرود. استفاده از روشهای بهینه سازی بهمنظور توزیع بهینه کاربری اراضی در دستیابی به حداقل فرسایش نیز یکی از راهکارهای اساسی درمدیریت منابع آبخیز است. تحقیق حاضر در حوزهی آبخیز آبگلال به مساحت 16554/44هکتار در استان خوزستان بهمنظور کمینهسازی فرسایش خاک برای دستیابی به توسعه پایدار با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی به روش سیمپلکس در نرم افزار LINGO صورت گرفته است. مقادیر فرسایش خاک و نیز نقشههای استاندارد استفاده از اراضی،بهعنوان ورودی تابع هدف و توابع محدودیت مدل بهینهسازی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج بهدست آمده از این تحقیق نشان داد که با توزیع بهینه کاربری اراضی، مقدار کاهش هدررفت سالانه خاک 7/05درصد بوده که با کاهش سطح اراضی دیم و آبی و افزایش سطح اراضی جنگلی و باغی با رعایت تمام محدودیتهای در نظر گرفته شده در مدل به دست آمده است.

بهینه سازی، سیمپلکس، برنامهریزی خطی، فرسایش، توسعه پایدار