رویکرد نظریه بازی ها جهت دستیابی به پیکربندی بهینه هواپیما در فضای همکارانه

طراحی سیستم های پیچیده مهندسی معمولا شامل جنبه های متعدد وابسته به هم و همچنین توابع هدف متعارض می باشد که مستلزم تحلیل پیچیده و زمان بر در طول فرآیند طراحی خواهد بود. طراحی بهینه چند جنبه ای یک روش طراحی سیستماتیک برای افزایش کارایی روند طراحی سیستم های مکانیکی پیچیده به ویژه در فضای طراحی متعامل می باشد. در این مقاله با توجه به شباهت و تناظر بین نظریه بازی و طراحی بهینه چند جنبه ای، یک رهیافت جدید مبتنی بر نظریه بازی برای حل مسائل بهینه سازی چند هدفی در فضای همکارانه پیشنهاد و به کار برده می شود. از آنجایی که ارتباط چندرشته ای و تداخل اجزاء اغلب بر تصمیم گیری و تحلیل پیکربندی هواپیما در طول فرآیند طراحی مفهومی اثرگذار هستند، در نتیجه رویکرد نظریه ی بازی چند بعدی مبتنی بر اجزاء هواپیما برای مقابله با این مشکل ارائه می شود. فرض بر این است که فرآیند تصمیم گیری پیکربندی به صورت بازی برای رشته ها و فناوری ها مدنظر قرار داده شوند و قطعات هواپیما بازیکن باشند. از مدل تصمیم گیری برای فرآیند طراحی مفهومی پرنده ی بدون سرنشین مبتنی بر ارزیابی HALE با ارتفاع و مداومت پروازی بالا UAV ریسک تکنولوژیکی استفاده می شود. پیکربندی بهینه ی به دست آمده کنونی سازگار است. در نتیجه با HALE کاملا با روندهای توسعه ی پهپاد در نظر گرفتن فاکتورهای تداخل و ارتباط متقابل، مدل بازی چند بعدی مبتنی بر قطعات هواپیما یک روش تحلیلی موثر در فرآیند تصمیم گیری پیکربندی بهینه ی هواپیما خواهد بود.

کلیدواژه ها:

پیکربندی بهینه ، پرنده بدون سرنشین ، پهپادهای با ارتفاع و مداومت پروازی بالا ، ریسک تکنولوژیکی ، نظریه بازی