بهینه سازی راندمان آیرودینامیک روتور در بالگردهای یک روتور اصلی در پرواز ایستا

در این مقاله هدف بهینه سازی و تحلیل راندمان آئرودینامیکی روتور اصلی در بالگردهای یک روتور اصلی در فاز پرواز ایستا است. متدلوژی حل مسئله شامل انتخاب پارامترهای پره نظیر؛ نسبت باریک شوندگی پره، نقطه شروع باریک شوندگی روی پره، زاویه پیچش پره، زاویه پسگرایی و طول وتر ریشه پره هست. در این تحقیق شکل بهینه ایرفویل پره با استفاده از ۱۰ نقطه که به ترتیب در سطوح بالا و پایین ایرفویل و در ناحیه لبه فرار تعریف می شوند، به دست می آید. مدلسازی دینامیکی بالگرد، طراحی آزمایش ها به روش D-optimal و نهایتا بهینه سازی راندمان آئرودینامیک (ضریب شایستگیروتور اصلی) با استفاده از تابع مطلوبیت استراتژی کلی حل مسئله در مقاله حاضر است. نتایج حاصل از این بررسی در مقایسه با بالگرد مبنا نشان می دهد که به ازای نسبت باریک شوندگی، طول وتر، نقطه شروع باریک شوندگی، زاویه پیچش و زاویه پسگرایی توان موردنیاز در پرواز ایستا حدود ۵.۵ درصد کاهش یافته و ضریب شایستگی روتور اصلی در پرواز ایستا ۵.۵ افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

بالگرد یک روتور اصلی ، طراحی آزمایش ، بهینه سازی ، تابع مطلوبیت