ساماندهی سکونتگاه های بافت فرسوده با شیوه توانمندسازی از دیدگاه مشارکت ساکنین

پس از گذشت چندین دهه از تهیه طرح ها و برنامه هائی که ماحصل آنها استفاده از الگوهای رایج در ساخت و ساز شهری درکشورهای مختلف است، انتظار بر این بود که شهرها براساس اصول و قوانین صحیح بنا شده و با توجه به قابلیت های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و منطقه ای رشد و توسعه یابند. ولی متاسفانه این الگوها نه تنها نتوانستند به نیازهای واقعی شهرها پاسخ دهند. سکونت گاه های غیررسمی، ناحیه های نابسامانی هستند که در اغلب شهرهای بزرگ و میانی کشور شکل گرفته و گسترش یافته اند. در ایران در مواجهه با این نواحی، تاکنون راهکارهای مختلفی امتحان شده است؛ تخریب، جابجایی، مکان و خدمات، بهسازی، توانمندسازی از جمله ی این راهکارها بوده اند. هدف اصلی پژوهش حاضر ساماندهی سکونتگاه های بافت فرسوده با شیوه توانمندسازی از دیدگاه مشارکت اجتماعی با روش توصیفی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد. با گسترش شهرنشینی مقوله خدمات شهری و کیفیت آن مورد توجه متخصصان، برنامه ریزان و شهروندان قرار گرفته و به دنبال راهکار برای مقابله با این نوع ساخت و سازها هستند و می توان گفت توجه به اصول طراحی شهری در ایجاد امنیت محیطی بر اساس استانداردها و دستورالعمل ها می تواند منجر به افزایش کیفیت سکونتگاه غیر رسمی، افزایش امنیت و در نهایت بهبود شرایط محیطی این سکونتگاه ها شود. در این بین تامین مسکن از اساسی ترین نیازهای جوامع انسانی است اما در بیشتر موارد نوع مسکن از علائم کلیدی برای آسیب های فضایی شهر محسوب می گردد، بطوری که رشد سکونتگاه های غیر رسمی بافت فرسوده در درون یا مجاور و اطراف شهرها، بویژه کلانشهرها و شهرهای بزرگ و متوسط به یکی از مسایل جدی اجتماعی تبدیل شده است. بر این اساس، نوع، ماهیت و فرآیند مداخلاتی احتمالی و نحوه برخورد با آنها از جمله مفاهیمی است که جایگاهی ویژه در برنامه ریزی و مدیریت این سکونتگاه داشته و دارد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، کلانشهرها ، سکونتگاه های بافت فرسوده