ارمغان احمدی - مدرس دانشگاه هنر اصفهان – دانشجوی دکترای طراحی شهری دانشگاه شهید به
هومن فروغمنداعرابی - دانشجوی دکترای شهرسازی دانشگاه UCL
آمنه بختیارنصر - مدرس دانشگاه هنر اصفهان- دانشجوی دکترای نظریه های شهرسازی دانشگاه تر

پتانسیل های زیادی در نحوه ساختاردهی و توسعه شهر در دوران قبل از مدرن برای دستیابی به توسعه پایدار وجود دارد. تحقق این پتانسیل ها در گروی شناخت بهتر نحوه انجام آن است. در ایران همواره شهرها و سازندگان آنها با کمبود شدید منابع آبی مواجه بودند ازین جهت سعی در استفاده بهینه از آب داشتند. در نتیجه در ایران بر خلاف اروپا که زمین منبع اصلی ثروت بود آب منبع اصلی تولید کشاورزی و ثروت بود، از طرف دیگر مسیرهای آب نیاز مردم شهر را تامین می کردند در بسیاری از موارد استفاده از منابع برای زیباسازی محیط و اهداف کشاورزی و رفع نیازهای عمومی توامان صورت می گرفت. ازین جهت خلاقانه ترین طراحی های سنتی در ایران معمولا در مورد آب بوده است. از جمله تمهیدات خلاقه مادی های اصفهان هستند که نهرهای جداشده از زاینده رود( رود زاینده زندگی) می باشند. محله جلفا به صورت محله ای تاریخی اما طراحی شده می باشد که در توسعه آن مسائل اکولوژیک ظریفی به کار برده شده است و نقش آب در توسعه آن غیر قابل انکار است.بررسی نحوه توسعه محله جلفا در اصفهان در این مقاله برای شناخت بهتر جنبه های توسعه شهری مبنی بر مدیریت بهینه منابع آب در مقایسه با توسعه های جدید این محله و ارزیابی این دو نوع توسعه بر اساس معیارهای پایداری به ارائه پیشنهاداتی بروز شده برای استفاده بهینه از آب می پردازد

مادی، سیستم آبرسانی، جلفای اصفهان، توسعه تاریخی