نگاهی به سیاست های بهینه سازی تولید و مصرف انرژی در بخش ساختمانی ایران

مهم ترین منبع تولید گازهای گلخانه ای، تولید و مصرف سوخت های فسیلی است. از این رو نتایج روند مصرف انرژی در ایران که عمدتآ سوخت های فسیلی می باشند، هم از منظر محیط زیست بین الملل و هم در داخل کشور قابل توجه می باشد. میزان تولید دی اکسید کربن در ایران از اوایل دهه 90 میلادی از متوسط تولید دی اکسید کربن دنیا پیشی گرفته است و بنابراین لزوم توجه به این امر اجتناب ناپذیر است. از مجموع انرژی مصرفی در بخش 9/41 درصد سهم عمد ه مصرف انرژی را به خود اختصاص داده است. اخیرا پژوهش های مستمری از سوی متخصصان و مراجع ذیربط جهت توسعه پایدار ساختمانی و با هدف کاهش تولید دی اکسید کربن و درنتیجه کاهش مصرف انرژی و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر صورت گرفته است که نتایج این تحقیقات به صورت دستورالعمل ها و آیین نامه های ساختمانی تدوین و جهت اجرا به ارگان های ذیربط ارسال گردیده است. هدف از این تحقیق بازبینی سیاست های بهینه سازی تولید و مصرف انرژی با تاکید بر بخش ساختمان و با هدف کاهش تولید دی اکسید کربن در ایران می باشد. نخست مقررات ملی و استانداردهای ساختمانی مرتبط با بهینه سازی مصرف انرژی بررسی شده، سپس سیاست های جدید دولت مبنی بر استفاده از انرژی های تجدیدپذیر (پاک) همسو با تلاش های بین المللی جهت کاهش گازهای گلخانه ای و حفاظت محیط زیست معرفی گردیده است و در پایان پیشنهاداتی در زمینه اجرایی ساختن سیاست های بهینه سازی انرژی پیشنهاد شده است

کلیدواژه ها:

گازهای گلخانه ای ، کاهش مصرف انرژی ، انرژی های تجدید پذیر ، بخش ساختمان