تاثیر طرح ترخیص بر بستری مجدد نوزادان نارس

مقدمه: نارس بودن نه تنها نوزاد را در معرض خطر عوارض نوزادی قرار می دهد بلکه زمینه را برای مشکلات دیگر در بزرگسالی فراهم می کند . والدین برای دستیابی به مهارت های مراقبت از کودک نیاز به آموزش مناسب و زمان کافی دارند تا اطلاعات را جذب کرده و یاد بگیرند. هدف این مطالعه نیمه تجربی تعیین تاثیر اجرای طرح ترخیص بر بستری مجدد نوزادان نارس بستری در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی آبادان بود. روش:  ۵۶ نفر از مادران نوزادان نارس مراجعه کننده به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی آبادان انتخاب و با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی بلوکی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. پس از شرح حقوق نمونه ها و گرفتن رضایت نامه از ایشان، داده­ها با استفاده از پرسشنامه های (مشخصات دموگرافیک مادر، و نوزاد) جمع اوری شد. طرح ترخیص برای مادران گروه آزمون (طی دوجلسه، در روز دوم پذیرش و روز ترخیص، به صورت انفرادی همراه با آموزش عملی و چهره به چهره و کتابچه)  اجرا شد. مادران گروه شاهد مراقبت معمول بخش را دریافت کردند. یک ماه پس از ترخیص وضعیت بستری مجدد نوزادان بوسیله تماس تلفنی با والدین پیگیری شد. یافته ها: بین ویژگی های دموگرافیک مادران و نوزادان در دو گروه کنترل و مداخله بر اساس متغیرهای مورد نظر مطالعه تفاوت معناداری وجود ندارد ( ۰/۰۵ < p). اجرای طرح ترخیص باعث کاهش میزان بستری مجدد نوزادان نارس در گروه مداخله می شود ( ۰/۰۵ = p). نتیجه گیری: اجرای طرح ترخیص می­تواند با افزایش کیفیت مراقبت از نوزاد منجر به کاهش بستری مجدد نوزادان نارس شود. بنابراین توصیه می شود که در بخشهای نوزادان بویژه نوزادان نارس تحت مراقبت حاد و ویژه آموزشهای ترخیص برنامه ریزی شده از زمان پذیرش تا هنگام ترک بیمارستان و بعد از آن در منزل صورت پذیرد. همچنین بیمارستان­ها، اجرای برنامه آموزشی طرح ترخیص را مورد توجه و عملیاتی­سازی قرار دهند.

کلیدواژه ها:

Premature Infants ، Discharge Plannings ، Re-Hospitalization ، نوزاد نارس ، طرح ترخیص ، بستری مجدد