اثربخشی درمان پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی
عنوان مقاله: اثربخشی درمان پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی
شناسه ملی مقاله: JR_IJPN-6-2_006
منتشر شده در در سال 1397
شناسه ملی مقاله: JR_IJPN-6-2_006
منتشر شده در در سال 1397
مشخصات نویسندگان مقاله:
مهری مولایی - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
نادر حاجلو - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
گودرز صادقی هشجین - Department of Veterinary Medicine, University of Tehran, Tehran, Iran
نیلوفر میکائیلی - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
شیما حیدری - Payame Noor University, Iran
خلاصه مقاله:
مهری مولایی - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
نادر حاجلو - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
گودرز صادقی هشجین - Department of Veterinary Medicine, University of Tehran, Tehran, Iran
نیلوفر میکائیلی - Department of Psychology, Faculty of Education and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran
شیما حیدری - Payame Noor University, Iran
مقدمه: با توجه به شیوع بالا، آسیبزایی زیاد اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب جدایی، پژوهشهای بسیار اندکی در زمینه کارایی و اثربخشی رواندرمانی پویشی کوتاهمدت در درمان این اختلال صورت گرفته است. لذا با توجه به جایگاه این نوع از مداخله در درمان اختلالات روانشناختی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رواندرمانگری پویشی کوتاهمدت با رویکرد همدلانه و رویکرد تعدیلکننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بود.
روش کار: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش-آزمون، پس- آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان دانشگاههای محقق اردبیلی و آزاد اسلامی واحد اردبیل در سال تحصیلی ۹۶-۹۵ بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانشجوی دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بودند که از میان دانشجویان بر اساس مصاحبه بالینی ساختاریافته و مقیاس ارزیابی کلی عملکرد شناسایی و به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامههای تشخیص اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی، مقیاس ارزیابی کلی عملکرد، ابرازگری هیجانی، خودپنداره بک و مصاحبه ساختاریافته بالینی نشانگان اضطراب جدایی بزرگسالان بود. تحلیل داده با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS بود.
یافته ها: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که درمان پویشی همدلانه بر خودانگاره و درمان پویشی تعدیلکننده اضطراب بر هر دو متغیر ابرازگری هیجانی و خودانگاره در مرحله پسآزمون و پیگیری تاثیر معناداری داشته است (۰۵/۰P<).
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشانگر این بود که افراد تحت درمان پویشی با رویکرد همدلانه افزایش معناداری در نمرات خودانگاره داشتند اما در ابرازگری هیجانی اثربخشی معنادار نبود و افرادی که درمان پویشی با رویکرد تعدیلکننده اضطراب را دریافت کردند، افزایش معناداری در نمرات ابرازگری هیجانی و خودانگاره داشتند. بنابراین نتایج حاکی از این است که درمانهای پویشی کوتاهمدت در بهبود وضعیت روانشناختی در اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی مداخلات موثری میباشند.
کلمات کلیدی: Brief empathic dynamic psychotherapy, anxiety regulating therapy, emotional expression, self- concept., درمان پویشی کوتاه مدت همدلانه, تعدیل کننده اضطراب, ابرازگری هیجانی, خودپنداره
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1356570/