نمود مرگ به مثابه نوزایی در تمدن های باستانی ایران، مصر و هند

اساطیر مرگ بازگو کننده اوضاع و احوال مرگ و جهان پس از مرگ هستند، از جمله آنها می توان اساطیر مرگ تمدن های باستانی ایران، مصر و هند را بیان نموده که هر کدام به گونه ای موضوع مرگ و جهان پس از آن را به تصویر کشیده اند. حال آن که در برخی از تمدن ها و اساطیر، موضوع مرگ به وجه نمادین تبدیل شده و به نوعی پیدایش جهانی دیگر و نوزایی را نمایان کرده اند. در این پژوهش نگارندگان با هدف بررسی مرگ و نوزایی در تمدن های باستانی ایران، مصر و هند، درصدد پاسخگویی به این سوالاتند که وجوه اشتراک و افتراق اساطیر مرگ در تمدن های فوق چیست و موضوع نوزایی در این تمدن ها چگونه است. این پژوهش از انواع تحقیقات بنیادی است که با روش توصیفی، تحلیلی و تطبیقی صورت گرفته و اطلاعات به دست آمده بر مبنای مطالعات حقیقی و مجازی استوار می باشد. براساس نتایج می توان گفت که اعتقاد به زندگی بعد از مرگ، سنجش اعمال، وجود بهشت، تاریکی دنیای مردگان، مراسم تدفین، اصل باروری و نیروی جدید از جمله ویژگی های مشترک تمدن های باستانی ایران، مصر و هند می باشند. از جمله تفاوت ها می توان به وجود اهریمن، اعتقاد به دوزخ و جهنم، تطهیر کردن اجساد، احساس تنهایی در ایران باستان، زندگی بعد از مرگ، وجود زیستگاه در غرب، تدفین مردگان به همراه تندیس و تعویذ و عدم اعتقاد به جهنم در مصر باستان و همچنین سوزاندن اجساد، تبدیل فرد به باران و بازگشت و تولد دوباره از مادر در هند باستان اشاره کرد. باور به حیات بخشی در هر سه تمدن قابل بیان است و وجود گل نیلوفر یا لوتوس به عنوان نماد باروری و حیات بخشی در این تمدنها این ادعا را ثابت می کند. اما باور به نوزایی و تولد دوباره در باور هندیان باستان مشهود است.

کلیدواژه ها:

اساطیر مرگ ، ایران باستان ، مصر باستان ، هند باستان ، نوزایی