دکارت، شک متافیزیکی و بنیادگذاری روش

شک روشی دکارت را هم آنان نقد می کنند که یک سره با شک میانه ای ندارند، هم دیگرانی که آن را برای آغاز اندیشیدن روش مند، نابسنده می دانند. بااین حال، دست آوردهای شک روشی او در فلسفه های پس از وی، جذب شده و همواره درکار است. هدف این مقاله آن است تا نشان دهد که دکارت چگونه در راه پاسخ به پرسشی ناگزیر، از بنیاد متافیزیکی روش علمی ش، توانست با به کاربستن شک روشی به سان بسط گام نخست از همین روش، به مهم ترین کشف متافیزیکی خویش یعنی کشف پیوند ضروری وجود و عقل در این همانی «من» دست یابد. ازین رو، پس از طرح بنیادهای روش ریاضی کلی و روشن ساختن ضرورت درونی طرح شک روشی درنسبت با استوارساختن این بنیادها، با تمرکز بر گام سوم از شک روشی شک متافیزیکی گذار دکارت از سطح روان شناختی روش به سطح متافیزیکی آن صورت بندی می شود. روشن خواهد شد که شک متافیزیکی به همراه ایده ی اهریمن فریب کار، گره گاهی است برای پیوند روش علمی و متافیزیک دکارتی؛ پلی برای گذر از «من» روان شناختی به «من» متافیزیکی؛ آستانه ای برای کشف پیوند ضروری وجود و عقل در این همانی «من» متافیزیکی؛ گذرگاهی برای کنارگذاشتن معیار شک ناپذیری برای حقیقت ازراه به کاربستن دوباره ی آن برخودش ودرنتیجه کشف معیار عقلانی وضوح و تمایز.

کلیدواژه ها:

دکارت ، شک متافیزیکی ، شک روشی ، اهریمن فریب کار ، من متافیزیکی