مقایسه اثربخشی تلفیق روش سیستمی ساختاری با روش راه حل محور برتعارضات زناشویی، مرزها و مثلث سازی زوجین

هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی تلفیق روش سیستمی ساختاری در مقایسه با روش راه­حل محور با روش سیستمی بر تعارضات زناشویی، مرزها و مثلث­سازی زوجین شهر اصفهان انجام شد. روش پژوهش: پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش­آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری کلیه زوجین متاهل و دارای تعارض شهر اصفهان در سال ۹۸-۹۹ بود که از بین آنان ۳۰ زوج به شکل در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۱۰ زوج) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش مقیاس تعارضات زناشویی ثنایی و همکاران (۱۳۷۵) و مرزها و مثلث­سازی دهقانی و یوسفی (۱۳۹۸) بود. گروه­ آزمایش روش­ تلفیق روش سیستمی ساختاری برگرفته از شیرزادی و همکاران (۱۳۹۸) و گروه آزمایشی روش راه­حل محور برگرفته از بسته آموزشی یوسفی (۱۳۹۹) به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای را دریافت کردند. داده­ها با استفاده از واریانس اندازه های مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد روش تلفیق روش سیستمی ساختاری و روش راه حل محور بر بهبود تعارضات زناشویی (۲۹/۱۷۸=F و ۰۱/۰>P)، مثلث­سازی (۶۱۲/۵=F و ۰۱/۰>P) و مرزهای خشک (۲۹/۱۷۸=F و ۰۱/۰>P) مرزهای منعطف (۶۷/۹۰۵=F و ۰۱/۰>P) و مرزهای بی بندوبار (۱۵/۲۰۲=F و ۰۱/۰>P) موثر هستند. نتایج آزمون توکی نشان داد که روش تلفیقی از روش سیستمی بر متغیرهای وابسته اثربخش­تر است و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار گزارش شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاضر می­توان گفت برای بهبود تعارضات زناشویی، مثلث­سازی و ابعاد مرزها از روش تلفیقی بهره گرفت؛ هر چند هر دو روش تاثیرپذیری خود را نشان دادند.

کلیدواژه ها:

سیستمی ساختاری ، راه حل محور ، تعارضات زناشویی ، مرزها ، مثلث سازی