عباس نیلفروشان - استادیار، دانشگاه جامع امام حسین علیه السلام، تهران، ایران
حمید نقی زاده - دانشجوی دکتری امنیت ملی، دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی و تحقیقات راهبردی، تهران، ایران

خلیج فارس یکی از راهبردی ترین مناطق جهان است که وجود منابع بزرگ نفت و گاز و موقعیت راهبردی، اهمیت آن را برای قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای دوچندان کرده است. از قرن های متمادی، منطقه، شاهد رقابت و چالش بین قدرت های منطقه ای (ایران و عربستان) و فرامنطقه ای برای گسترش حضور و نفوذ خود بوده است. در دوران تسلط ۱۵۰ساله پرتغالی ها (۱۶۶۰-۱۵۱۰) و انگلیسی ها حفظ و کنترل منطقه خلیج فارس برعهده آنان بود و با خروج نیروهای انگلیسی در سال ۱۹۷۱، امریکا نقش ضامن امنیتی خلیج فارس را برعهده گرفت و با سامانه های امنیتی و ارائه ترتیبات منطقه ای همانند شورای همکاری خلیج فارس نتوانست به امنیت پایدار خلیج فارس کمک کند و این درحالی است که این منطقه حساس به دلیل موقعیت و ویژگی های خود همواره نیازمند صلح و امنیت پایدار و دائمی بوده است.این مقاله به دنبال آن است ضمن تبیین ضرورت تامین امنیت در منطقه خلیج فارس، نظام امنیتی مطلوب را که همان امنیت دسته جمعی واحد، هماهنگ، منسجم و بومی(درون زا) است، معرفی و اصول و ملاحظات حاکم بر مذاکرات و روابط جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی برای ایجاد امنیت پایدار در منطقه خلیج فارس را برشماری نماید. 

امنیت, امنیت جمعی, امنیت ملی, خلیج فارس, جمهوری اسلامی ایران, عربستان سعودی