رویکرد سیاستگذاری اقتضایی در برنامه ریزی اقتصادی و توسعه ای دهه ۶۰ در ایران

برنامه ریزی و سیاستگذاری را باید تابعی از متغییرات حاکم در محیط برنامه ریزی دانست. ناکامی تئوریهای جهانشمول ومطلق گرایانه در امر توسعه منجر به شکل گیری نگرش ها و رویکردهای نوینی در سیاستگذاری توسعه، از جمله سیاستگذاری اقتضائی شد. سازواری(تناسب)، انسجام(بهم پیوستگی) و تابآوری(انعطاف) را باید از ارکان اساسی برنامه ریزی اقتضائی دانست. سیاستگذاری اقتضائی چه جایگاهی در برنامه ریزی اقتصادی و توسعه ای ایران در دهه۱۳۶۰ داشته است ؟ بررسی انجام شده این فرضیه را شکل می دهدکه تثبیت نسبی شرایط اقتصادی و اجتماعی با وجود بحران های سیاسی و امنیتی دهه ۶۰ و جنگ تحمیلی هشت ساله، نشان از برجستگی رویکرد سیاست گذاری اقتضایی در فرایند سیاستگذاری و برنامه ریزی اقتصادی ایران در این دهه داشته است. پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی، به شیوه جمع آوری کتابخانه ای با دسترسی به منابع دست اول و از منظر آینده پژوهی نتایج تحقیق بعنوان الگوی تجربه شده در شرایط بحران در نظام برنامه ریزی کشور مورد تاکید قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی اقتصادی ، سیاستگذاری اقتضائی ، توسعه ، سیاستگذاری عمومی