سیامند معروفی - (دکتری معماری، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران)
قادر بایزیدی - (استادیار گروه معماری، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران)

 اهمیت فضاهای عمومی شهری به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار در زندگی روزمره افراد غیرقابل انکار است، بااین وجود، به اصول و معیارهای طراحی در طرح­های توسعه شهری توجه چندانی نشده است. دراین بین یکی از فضاهایی که بستری جهت انجام ملاقات­های محله­ای و گذران اوقات فراغت و مشارکت شهروندان و بهبود حیات اجتماعی شهر فراهم می آورد، پارک است. بر این اساس پژوهش حاضر که در سال ۱۳۹۷ در پارک خانواده شهر مهاباد به انجام رسیده است، با روش توصیفی- تحلیلی و گردآوری اطلاعات به روش پیمایشی، به بررسی میزان پایداری فضای مورد مطالعه بر اساس شاخص­های پایداری فضای جمعی و همچنین سنجش مهم ترین عوامل اثر­گذار بر ارتقاء پایداری در فضای مذکور پرداخته است. سنجش انجام شده توسط آزمون آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه و نتایج آزمون­های KMOو بارتلت، کفایت حجم نمونه و همچنین روایی درونی و ساختاری پرسشنامه را تایید  کردند. نتایج تحلیل­های آماری، حاکی از وضعیت ناپایدار فضا در تمامی مولفه های بررسی شده (به جز در مولفه های اجتماع­پذیری) می­باشد. همچنین نتایج مدل معادلات ساختاری با استفاده از نرم­افزار PLS نیز مشخص ساخت که مولفه های مربوط به معیار آسایش و تصویر ذهنی که اشاره به آسایش، آرمش و امنیت فیزیکی و روانی کاربران فضا دارند، با اختلاف، بیشترین تاثیر را بر ارتقاء پایداری در فضای مورد مطالعه دارند. بنابراین جهت ساماندهی و ارتقای پایداری فضا، این دسته از مولفه ها می­بایست در اولویت تحقق و اجرا قرار گیرند.

فضای جمعی, پایداری, ارزیابی کاربر محور, پارک خانواده, شهر مهاباد