شناسایی راهکارهای ایجاد و توسعه شبکه ی نوآوری دانشگاه و الویت بندی آن به روش AHP و QFD

شبکه نوآوری رویکردی قابل توجه برای توسعه نوآوری در کشورهای پیشرفته است. رویکرد شبکه سازی به ویژه در دانشگاه هاو سازمانهای دانش بنیان، موثر میباشد. همچنین شناسایی ابعاد مهم در توسعه شبکه های نوآوری می تواند به برنامه ریزی وخط مشی گذاری مناسب برای هر صنعت کمک کند. هدف این پژوهش بررسی امکانات دانشگاه ها برای توسعه شبکه نوآوری از طریق شناسایی راهکارهای توسعه و الویت بندی آنها می باشد و به صورت نمونه در دانشگاه پیام نور تهران انجام پذیرفت. این تحقیق از نوع کاربردی با ماهیت پیمایشی است وداده های مورد نیاز به وسیله ابزار پرسشنامه در شرکت های دانش بنیان دانشگاه پیام نور جمع آوری شده است. الگوی ارایه شده در این پژوهش، شامل دو فاز است.در فاز اول؛ ابعاد توانمندی شرکت ها، تعبیه شدگی، مساعد بودن محیط، خودسازمان دهی، یادگیرنده بودن، کیفیت تعامل ها، نوآوری و اثر بخشی شبکه نوآوری باکمک خبرگان دانشگاهی و پیشینه تحقیق شناسایی شد و در فاز دوم ابعاد شناسایی شده با استفاده از روشQFD-AHPارزیابی شد. این ابعاد بر اساس شاخصهای گوناگون مورد بررسی قرار گرفت و نتایج تحلیل شد. نتایج به دست آمده بیانگر پتانسیل بالای دانشگاه پیام نور برای توسعه شبکه نوآوری و بهره بردن از آن است. نتایج به دست آمده در فاز دوم حاکی از آن است که: معیار یادگیرنده بودن،با وزن ۰.۳۳۶ بیشترین وزن را دارا میباشد و در اولویتهای بعدی معیار اثربخشی با وزن ۰.۲۲۷ ، معیار خود سازماندهی ، معیار کیفیت تعامل ، معیار تعبیه شدگی ، معیار مساعد بودن محیط ، معیار نوآوری ، معیار توانمندی شرکت ها با وزن ۰.۰۲۹ ، قرار دارند.

کلیدواژه ها:

شبکه نوآوری ، خودسازمان دهی ، یادگیرنده بودن ، تعبیهشدگی ، سازمان دانش بنیان ، QFD-AHP