فاطمه سعدی حسین - دانشگاه بغداد، دانشکده زبان، گروه زبان فارسی
رناعلی مجید صالح الزریجاوی - دانشگاه بغداد، دانشکده زبان، گروه زبان فارسی

به روانی آب, به گرمی آتش وبه ارزشمندی خاک ایران, فردوسی شاهنامه می سراید. افسانه ها و حماسه ها و تاریخ رفته از یادرا دو باره زنده می کند و در آیینه ای به گسردگی ایران نمایان می سازد. فردوسی چشم ژرفانگر خویش را در ((توس))خراسان به جهان گشود و با سرودن شاهنامه نور دیده ملت ایران شد و نامی ماندگار در ادبیات حماسی ملل. بیشتر زندگی پرثمر او در زمان سامانیان و شکوفایی ادبیات پارسی گذشت و دوره شکوه پسیری را با غم از دست دادن فرزند برومند خود , درزمان سلطان غزنوی , محمود , در سخنی و تنگدستی به سرد برد و سر انجام پس از سال رنجی پر شور , شاهنامه را به پایانرسانید و شاهکارهای به یاد گار نهاد و رفت. رفت , اما نمرد که (تخم سخن) را پراکنده بود و (سرو سایه فکنی) بر افراشتهبود. شاهنامه , باز آفرینی نگاشته و بر گزیده است از (حماسه) های باستانی و مدارکی تاریخی که با آگاهی های فردوسی ازفرهنگ و ادب پارسی و نبوغ و هنر ویژه وی آمیخته گشته است و نه تنها یک منظومه بزرگ حماسی , بلکه سند و کارنامه ءفرهنگی و تاریخی ملت ایران نیز می باشد. در ششاهنامه قهرمان ها و شخصیت ها نقش هایی گوناگون دارند, گاه جنبه ای (اسطورهای) و نمادین و گاه واقعیت تاریخی می یابند. شاهنامه دارای داستانهایی است از قهرمان و پهلوانان , زنان و مردانی که گاهجنبه نمادین و آرمانی دارند و متعلق به دوران اساطیری و پهلوانی می باشند وگاه از واقعیت های تاریخی , و در همه گونه ء خودبیانگر دیدگاه (خرد گرایی) و یاورهای (بنیادین دینی) فردوسی , که موجب محبوبیت او در میان (شعوبیه) گردید.

زن، اساطیر، ایران، شاهنامه، فردوسی، ادبیات