معرفی تست فرایبورگ به عنوان یک روش سایکوفیزیک جدید و قابل دسترس جهت ارزیابی حساسیت کانتراست

آستانه کانتراست حداقل مقدار کانتراستی است که جهت تشخیص یک تارگت در زمینه لازم است و حساسیت کانتراست، معکوس آن می باشد. حساسیت کانتراست مکمل حدت بینایی در ارزیابی و بررسی عملکردهای بینایی بوده و به عنوان یک ابزار بالقوه مفید در تشخیص زودهنگام بیماریهای سیستم بینایی بکار می رود. امروزه روشهای بسیاری برای اندازه گیری حساسیت کانتراست وجود دارد که تست های سایکوفیزیک معمولترین روش سابجکتیو اندازه گیری آن می باشند. این تستها، اندازه گیری حساسیت کانتراست را در تعداد خاص و بعضا محدود از فرکانس فضایی، یک فاصله ثابت و با یک اپتوتایپ واحد مختص خود، انجام می دهند، در حالیکه در تست فرایبورگ که روش جدیدتر است، این محدوده گسترده تر بوده به طوری که اپتوتایپ های مختلف و در تعداد بیشتری از جهات با تنوع در سطوح مختلف فرکانس فضایی، وجود دارند و اجرای تست را در  فواصل مختلف دور، نزدیک و نیز بینابینی میسر می سازد. از مهمترین خصوصیاتی که تست فرایبورگ را از سایر تستهای حساسیت کانتراست متمایز می سازد، حساسیت، اعتبار و تکرارپذیری بالای این تست، و همچنین استاندارد، جدید، در دسترس و مقرون به صرفه بودن آن است که امکان اندازه گیری چند پارامتر از جمله حدت بینایی و حساسیت کانتراست را فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

حساسیت کانتراست ، تست فرایبورگ ، حدت بینایی ، آزمون بینایی