سیدحسین حسینی بجدنی - دانشجوی دکتری علوم قرآن حدیث؛ دانشگاه علوم و تحقیقات تهران،
زهرا محمدی - دانشجوی کارشناسی رشته علوم قرآن حدیث؛ دانشگاه حکیم سبزواری
مهسا آرین - دانشجوی کارشناسی رشته علوم قرآن حدیث؛ دانشگاه حکیم سبزواری

دین در لغت به معنی راه و روش و در اصطلاح یک جهان بینی و مجموعه ای از باورهاست، در فرهنگ و آیین ایرانی، هرکس می تواند دین خودش را برگزیند و نیایشگاه خود را داشته باشد. ریشه واژه دین ایرانی است و معنای اخیر دین یکی از قوای پنج گانه باطن است، قرآن کریم همه انسانها را برابر و مساوی میداند و همه آنان را به سمت دین توحید و یکتاپرستی دعوت می کند و رشد افراد و جامعه را در دین یگانه الهی می داند و در صورتی فردی را از دیگران برتر می داند که برتری او در زمینه تقوا باشد. همچنین دین را شناخت تکالیف ما به عنوان احکام الهی بیان می کند، دین الهی به گونه ای است که اگر جامعه ای براساس اصول آن پیش برود، زمینه های آزادی و عدالت اجتماعی در آن به وجود خواهد آمد. از دیدگاه قرآن دینداری سبب متحدشدن اقوام و ملل گوناگون می شود و میان آنان پیوند و برابری و ایجاد می کند و این اتحاد سبب آسیب ناپذیر شدن آنها می شود. این نوشتار به دنبال آن است، با رویکردی تحلیلی - توصیفی، معیارهای معرفی شده قرآن کریم را در آثاراجتماعی دینداری بررسی می کند و مهمترین منبع پژوهش دراین مقاله قرآن کریم است

دین،قرآن کریم،دستورات،اجتماع،همبستگی