اعتیاد و برساخت فرهنگ انگ زنی: روایت سوءمصرف کنندگان مواد مخدر از چگونگی پذیرش تدریجی انگ معتاد

انگاره »معتاد« نه پدیده ای طبیعی است و نه واقعیتی عریان که در همه جوامع و فرهنگها معنا و مضمونی یکسان داشته باشد، بلکه برچسب یا انگی است که جامعه به میانجی مکانیسمهایی پیچیده به افراد کج رو میزند و بدین طریق، با شکل دادن خودانگاره جدیدی برای آنها و منزوی ساختنشان در خرده فرهنگی خاص، نظارت خویش را بر آنهاا عمال میکند. پژوهش حاضر با اتکا بر نظریه انگزنی قصد کندوکاو در شیوه های برساخت اجتماعی فرهنگ انگ زنی را دارد و برای انجام این کار به مطالعه تجربی مکانیسم های شکل گیری انگ معتاد درون خرده فرهنگ سوءمصرف کنندگان موادمخدر پرداخته است. سوژه های مطالعه به شیوه نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شده اند و با آنها مصاحبه عمیق فردی به عمل آمده است. روش انجام کار »تحلیل روایت« است و محتویات روایتهای مصاحبه شوندگان با استفاده از تکنیک »تحلیل تماتیک« تفسیر شده است. نتایج نشان میدهد که مکانیسم هایی چون »واگرایی اجتماعی«، »خودخوارانگاری«، »احساس بیگانگی«، »طرد اجتماعی«، »خودانگاره منفی« و »تشخص بخشی سلبی« عمده ترین مکانیسم های ذی مدخل در شکل گیری فرهنگ انگ زنی و پذیرش انگ معتاد از جانب سوءمصرف کنندگان مواد مخدر هستند. این افراد هر اندازه که در سوءمصرف موادمخدر بیشتر مستغرق شوند، به همان میزان بیشتر خودانگاره شان را به میانجی ایماژهاو مقولات برآمده از خرده فرهنگ معتادان برمی سازند.

کلیدواژه ها:

اعتیاد ، انگ زنی ، سوءمصرف ، مواد مخدر ، معتاد.