تاثیر یک دوره تمرینات اصلاحی بر تعادل دختران دارای سندروم پروناسیون اندام تحتانی

سندروم پروناسیون اندام تحتانی از ناهنجاری های شایع در اندام تحتانی نوجوانان دختر است. پرونیشن جبرانی غیر طبیعی ممکناست باعث عدم ثبات و بیش حرکتی مفاصل پا شود. هدف مطالعه حاضر بررسی ۸ هفته تمرین اصلاحی بر تعادل قدامی-خلفی،داخلی-خارجی و کلی دختران مبتلا به سندروم پروناسیون اندام تحتانی بود.روش شناسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل، ۳۰ دانش آموز (۱۶-۱۳ ساله) با سندروم پروناسیون اندام تحتانی وجود داشتند. اندازه گیری ها شامل خصوصیات آنتروپومتریک (قد، وزن، BMI)، کف پای صاف با استفاده از تست افت ناوی، والگوس زانو ) زاویه تیبیوفمورال (TFA)، سنجش تعادل پویا شامل تعادل قدامی خلفی (AP)، مدیال لترال (ML) و کلی (OA) است که توسط دستگاه بایودکس انجام شد و طبق شاخص BMI و وضعیت پروناسیون همگن سازی گروه های تجربی کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) صورت گرفت. سپس تمرینات اصلاحی شامل تمرینات مهاری، کششی، تقویتی با کش ترابند، تمرینات Short Foot و تمرینات تعادلی Y، بالا رفتن از پله و تمرینات Wobble board برای ۲ ماه و به صورت ۳ جلسه در هفته با احتساب اضافه بار انجام شد. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه تمرینی انجام ندادند.یافته ها: نتایج مقایسه میزان تعادل ML, AP و OA دو گروه تجربی و کنترل افراد با سندروم پروناسیون اندام تحتانی در جدول ۱ نمایش داده شده است. نتایج تحلیل کوواریانس، تفاوت معناداری در متغیر تمرینات اصلاحی بر تعادل ML. AP روی پایغالب دختران دارای سندروم پروناسیون اندام تحتانی در مرحله پس آزمون با این متغیر در مرحله پیش آزمون نشان داد. اینتمرینات به طور تقریبی ۹۷% بر تعادل AP؛ ۸۰% بر تعادل ML و ۸۹% بر تعادل OA پای غالب دختران دارای سندرومپروناسیون اندام تحتانی تاثیر داشته است (P=۰/۰۰۱). (جدول در متن مقاله اصلی) نتایج جدول (۲) تی همبسته نشان میدهد که بین تعادل ML, AP و OA گروه تجربی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری در سطح (P≤۰/۰۵) وجود دارد؛ بطوری که تعادل ML, AP و OA در گروه تجربی بطور معنی داری به ترتیب ۴۶، ۳ و ۴ درصد بهبود یافته است. در گروه کنترل اختلاف معناداری در تعادل های مذکور وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری:تعادل بر مبنای مهارتهای حرکتی عملکردی که انعطافپذیر هستند، روی می دهد و این مهارت های حرکتی عملکردی را می توانبه وسیله تمرین و تجربه بهبود بخشید. در انجام تمرینات تخته تعادل فرد باید با تنظیم حرکات بدنش در حالیکه یک یا هر دوپایش روی تخته قرار گرفته، تخته تعادل را چرخش دهد. روش انجام آزمون تعادلی روی سیستم تعادلی بایودکس نیز نیازمندانجام الگوی حرکتی مشابهی است. بنابراین، احتمالا این تطبیق الگوی حرکتی بین تمرینات و آزمون تعادل به بهبود امتیازات اینآزمون پس از هشت هفته تمرین تعادلی (عصبی-عضلانی) منجر شده است. گزارش شده است که بهبود در امتیاز جهت های تعادلیمی تواند نتیجه انجام برنامه های بازتوانی باشد؛ دلیل دیگر بهبود مشاهده شده در مقادیر تعادل در جهت های AP و ML احتمالاکاهش محدودیت های به وجودآمده بر سیستم حسی-حرکتی در نتیجه تمرینات تعادلی باشد.با توجه به اجرای تمرینات اصلاحی ترکیبی در پژوهش حاضر و بهبود در وضعیت افراد با سندروم پروناسیون اندام تحتانی، بنظرمی رسد این تمرینات پس از بهبود وضعیت کف پا و زانوی این افراد و بویژه تمرینات تعادلی روی تخته تعادلی در جهات مختلفمنجر به بهبود عملکرد تعادلی همچنین کنترل بهتر بدن آنان شده است.

کلیدواژه ها:

تمرینات اصلاحی ، تعادل ، سندروم پروناسیون اندام تحتانی