اثر برنامه های مداخله ای بر تعادل/پاسچرال افراد سندرم داون: مروری بر مطالعات گذشته

سندرم داون (DS) زیر مجموعه کم توانان ذهنی و یکی از شایع ترین اختلالات ژنتیکی در سراسر جهان با شیوع کلی تقریبا ۱۰.۴ در ۱۰۰۰تولد زنده است. این افراد با تغییر در رشد روانی- حرکتی مشخص می شوند، درنتیجه این تغییرات همراه با افزایش ریسک فاکتورهایاختلالات آناتومیکی و عملکردی مانند نقص قلبی و دستگاه گوارش، اختلالات ایمنی، هیپوتونی عضلانی، بی ثباتی مفاصل، اختلالات غدددرون ریز / سیستم های متابولیکی یا بیماری آلزایمر در این افراد ممکن است تاخیر رشد را بیشتر کند (۳-۴). با توجه اینکه حرکت مستقل و ایمن برای مشارکت در جامعه و فعالیت های روزمره زندگی بسیار مهم است. به این ترتیب، اختلالات تعادل و پاسچرال نشان دهنده یکمحدودیت عملکردی جدی برای این جمعیت است. در بین افراد DS، این اختلال ممکن است حتی تاخیرها یا اختلالات حرکتی را افزایش دهد (۵-۷)، خطرات ناپایداری بدن، سقوط و صدمات ناشی از سقوط را افزایش دهد و منجر به محدودیت فعالیت یا مشارکت شود؛ بنابراین بهبود تعادل در بین افراد DS یک مسئله اساسی است. در افراد با رشد معمولی و DS، محققان از مداخلات متفاوتی مانند ویبریشن، واقعیتمجازی، ۳ بعدی ، فعالیت های قدرت عضلانی ، فعالیت های بدنی عمومی و تخصصی، فعالیتهای ورزشی و تمرینات ترکیبی متفاوت جهتبهبود تعادل استفاده کرده اند (۹-۱۳). مداخلات تمرینی راهی موثر برای بهبود تعادل / کنترل پاسچرال است. دلیل اصلی استفاده از مداخلات ورزشی برای بهبود تعادل این است که این نوع فعالیت ها باعث سازگاری عملکردی و ساختاری سیستم کنترل تعادل می شوند که باعث افزایش تعادل / عملکرد حرکتی و استراتژی می شوند (۱۴.۸). بنابراین دانش کامل در مورد کنترل پاسچر برای بهبود موثر برای افراد DS لازم است. از نظر ما ، تاثیرات مداخلات ورزشی طراحی شده برای بهبود تعادل افراد DS هرگز به طور سیستماتیک بررسی و جمع بندی نشده است.بااین حال، چنین ترکیبی برای آگاهی دادن به دانشمندان، فیزیوتراپی ها و مربیان علوم ورزشی در مورد شیوه های مبتنی بر شواهد به منظورحمایت از طراحی برنامه های موثر باهدف بهبود کنترل پاسچرال در بین افراد DS، بسیار مهم است. هدف از مقاله حاضر، مرور سیستماتیک اثرات مداخلات تمرینی است که به طور خاص برای بهبود تعادل در افراد DS طراحی شده است.