بررسی استرس شغلی کارکنان درمانی در بخش های کرونا در زمان همه گیری بیماری کرونا

استرس و فرسودگی شغلی در فراگیری بیماری کووید ۱۹ بیش از پیش خودنمایی کرده و سبب بروز دغدغه برای برنامه ریزان و مدیران بخش های درمانی شده است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف مقایسه بررسی استرس شغلی کارکنان درمانی در بخش های کرونا در زمان همه گیری بیماری کرونا انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع مورد-شاهدی بود که در سال ۱۳۹۹ برروی کلیه کارکنان بخش های درمانی شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. در این مطالعه میزان فرسودگی شغلی و استرس شغلی در کارکنان درمانی شاغل و غیرشاغل در بخش های کرونا در زمان همهگیری بیماری کووید- ۱۹ مورد بررسی قرار گرفت. پس از شناسایی کارکنان درمانی (براساس نمونه گیری جدول مورگان انجام پذیرفت)، ۳۲۴ نفر از آنها را با روش نمونه گیری تصادفی وارد مطالعه نمود. ۱۷۵ نفر از کارکنان شاغل در بخش های معمولی و ۱۴۹ نفر شاغل در بخش های کرونا بودند. از دو پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی ماسلاچ ۱۹۸۵ ، و استرس شغلی پاکر و دکوت ۱۹۸۳ جهت جمع اوری اطلاعات استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری در نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و در سطح معناداری ۰/۰۵ موردبررسی قرار گرفتند. نتایج: استرس شغلی در هر دو گروه مورد بررسی در حد پایین (کسب نمره ۳۵ تا ۵۹) بود. بین حیطه کلی استرس شغلی و دو بعد آن شامل فشار زمانی و اضطراب مربوط به شغل در دو گروه مورد بررسی تفاوت معناداری وجود نداشت P>۰.۰۵ همچنین بین فرسودگی شغلی و سه بعد آن شامل خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و عدم کفایت شخصی نیز تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت P>۰.۰۵ استرس شغلی و ابعاد آن (فشار زمانی و اضطراب مربوط به شغل) با درجات مختلف فرسودگی شغلی رابطه معناداری داشت P۰.۰۵ نتایج به طور کلی گویای آن بود که فرسودگی شغلی و استرس شغلی فارغ از محل خدمت کارکنان (بخش کرونا و یا بخش عادی) تفاوت معناداری با هم نداشته و در هر گروه وجود داشت. از طرف دیگر استرس شغلی و ابعاد آن (فشار زمانی و اضطراب مربوط به شغل) با درجات مختلف فرسودگی شغلی رابطه معناداری داشت. بدین معنا که با افزایش فرسودگی شغلی، استرس شغلی نیز افزایش یافته است

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، استرس شغلی ، بیماری کرونا