الزامات کارآمدسازی نظام ارتقای اعضای هیئت علمی
- سال انتشار: 1400
- محل انتشار: مرکز پژوهشهای مجلس
- کد COI اختصاصی: null
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 201
نویسندگان
تهیه و تدوین
ناظر علمی
ناظر علمی
چکیده
مطالعه حاضر در سه بخش انجام شده است: ابتدا در بخش روند تاریخی به بررسی چگونگی ارتقای اعضای هیئت علمی در بازه زمانی قبل و بعد از انقلاب پرداخته شده است، که در بازه زمانی بعد از انقلاب به تحلیل ۶ بازنگری انجام شده در آیین نامه ارتقا پرداخته شده است. در بخش دوم، آسیب های این نظام از نظر خبرگان مورد بررسی قرار گرفته و در بخش سوم به مطالعه تطبیقی نظام ارتقا در هفت دانشگاه دنیا (چهار دانشگاه از دانشگاه های برتر در رتبه بندی های بین المللی و سه دانشگاه از کشورهای منطقه) اقدام شده است. در پایان نیز پیشنهادهایی در سه دسته به منظور کارآمدتر شدن آیین نامه ارتقا ارائه شده است. به طور کلی نکات زیر از بررسی صورت پذیرفته به دست آمده است: مسئله اساسی نظام ارتقای اعضای هیئت علمی وجود آیین نامه یکسان برای همه انواع دانشگاه ها (جامع، صنعتی، علوم انسانی، دانشگاه آزاد، پیام نور، غیرانتفاعی و...)، زیرنظام های آموزشی (رشته ها و گروه های علمی)، مناطق جغرافیایی و دانشگاه های با ماموریت های خاص (فرهنگیان، دانشگاه های سازمانی، فنی وحرفه ای و...) است که به ایزومورفیسم (یک ریختی) دانشگاهی در سطح عملکردی منجر شده است. البته قبل از انجام این مهم می بایست ماموریت محوری دانشگاه ها در دستور کار قرار گیرد که طبق اسناد بالادستی یکی از سیاست های مهم در حوزه آموزش عالی می باشد که تاکنون مغفول مانده است. استفاده از رویکرد کمی به هنگام ارزیابی پرونده فرد متقاضی، پدیده ای است که مولود مدیریت متمرکز در نظام آموزش عالی و تدوین و تصویب قوانین بالا به پایین است، هرچند که ارزیابی مبتنی بر کمیت های سنجش پذیر اثر سلیقه های شخصی و گروهی را به حداقل می رساند، اما به همان میزان نیز امکان ارزیابی محتوایی و عمیق عملکرد را محدود می سازد. ازسوی دیگر از آنجایی که دانشگاه ها در نظام آموزش عالی کشور فاقد استقلال کافی هستند و فرایند تمرکززدایی نیز اقدامی فراتر از اختیارات وزارت علوم است، ازاین رو نمی توان تغییر رویکرد ارزیابی از کمی به کیفی به گونه ای که مانند دانشگاه های برتر دنیا گروهی خبره و مستقل مسئول انجام آن باشند، انتظار داشت. بنابراین پیشنهاد می شود همگام با طرح سامان دهی آموزش عالی کشور، اقدام به طراحی و تدوین آیین نامه های ارتقا متناسب با مناطق جغرافیایی، نوع دانشگاه ها و ماموریت آنها توسط وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و با مشارکت دانشگاه های آن مناطق شود. توازن آیین نامه ارتقا در بازنگری های انجام شده از تمرکز بر فعالیت های آموزشی (آیین نامه های اول و دوم) بر فعالیت های پژوهشی (از آیین نامه سوم به بعد) سوق یافته است، که در این باره آیین نامه ارتقا مصوب سال ۱۳۸۰ به عنوان نقطه عطفی در این باره تلقی می شود که توسط وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تدوین، تصویب و ابلاغ شده است. با تصویب «اصول حاکم بر آیین نامه ارتقا» توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی به تاریخ ۲۰/۰۹/۱۳۸۶ نحوه تدوین و تصویب آیین نامه ارتقا دستخوش تغییراتی شد که براساس آن وزارتین علوم، تحقیقات و فناوری و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، به عنوان مراجع پیشنهاددهنده آیین نامه و شورای عالی انقلاب فرهنگی مرجع تصویب آن تعیین شد. ماده فرهنگی، تربیتی و اجتماعی که از سال ۱۳۸۷ به آیین نامه اضافه شد، طی بازنگری های بعدی با تغییراتی همراه بوده، که مواردی همچون سنجش پذیری ضعیف بندهای آن و قابلیت تامین حداقل امتیاز آن از تنها یک بند، موجب ناکارآمدی آن شده است. در ماده آموزشی، تنها به ارزیابی کمیت و کیفیت تدریس و سرپرستی پروژه های کارشناسی بسنده شده است، در حالی که مطالعات میدانی و تطبیقی نشان می دهد دامنه فعالیت های آموزشی قابل انجام و ارزیابی بسیار گسترده تر بوده و کم توجهی به آن منجربه کاهش اهمیت این فعالیت ها شده که یکی از علل ضعف در پاسخ گویی فارغ التحصیلان دانشگاهی به نیازهای بازار کار به این مهم برمی گردد. چیره شدن رویکرد مقاله محوری و کم توجهی به پژوهش های مسئله محور و کاربردی مهم ترین بحث مطرح در ماده پژوهشی است که علت آن به نبود حداکثر امتیاز برای بند مقالات علمی و ضعف انگیزاننده ها به منظور جهت دهی اعضای هیئت علمی برای انجام این نوع از تحقیقات مربوط است. به منظور کارآمدسازی هرچه بیشتر نظام ارتقای مرتبه علمی نیاز به طراحی بسته ای است تا براساس آن با هماهنگی تمامی ارکان تاثیرگذار بر ارتقای اعضای هیئت علمی به طراحی سازوکار، فرایند و آیین نامه، که به طور مستقیم با نظام ارتقا در ارتباط است و همچنین سایر سازوکارها و قوانینی که می تواند به عنوان انگیزاننده مطرح باشد، اقدام شود.کلیدواژه ها
آیین نامه ارتقا،معیارهای آموزشی،معیارهای پژوهشی،نظام ارتقای اعضای هیئت علمی،کارآمدسازیاطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.