تحول بنیادین در ساختار و نظام تصمیم گیری برنامه درسی ایران

ساختار و نظام برنامه درسی ایران با چالشها و آسیب های بسیاری چه از نظر برداشت از مفهوم برنامه درسی و چه از نظر ساختار و نظام تصمیم گیری برنامه درسی رو برو است . از مهمترین چالشها و آسیبهای این نظام متمرکز بودن در تصمیم گیری و عدم انعطاف در آن است که برنامه ریزان ، مدارس را ملزم به اجرای برنامه های درسی یکسان میکنند که این امر در بین دانش آموزان نابرابری را گسترش می دهد.از آنجایی که توجه به تفاوتهای فردی ، شناختی ، اقلیمی و منطقه ای ، فرهنگی و اجتماعی امری لازم و ضروری است راه حلی که می توان برای رفع این معضل پیشنهاد نمود تمرکز زدایی از نظام تصمیم گیری برنامه درسی ایران است یعنی باید شرایطی را فراهم نمود که در مدیریت غیر متمرکز سطح بالایی از نظارت بر مجموعه نظام حاصل شود این الگوی جدید مدیریتی که میتوان از آن به عنوان خودگردانی منطقه ای نام برد ضمن تاکید بردرون دادها به برون دادها هم توجه میکند و برای تقویت تصمیم گیری محلی اهمیت فراوانی قائل است.به عبارتی خودگردانی منطقه ای به طور کلی به معنای استفاده از امکانات ، استعدادها و توانایی های منطقه ای می باشد یعنی با توجه به ضرورتهای ملی گرایی در برخی ابعاد ظرفیتهای فرهنگی و بومی مناطق در آموزش لحاظ گردد .

کلیدواژه ها:

ساختار و نظام برنامه درسی ، تمرکز زدایی ، خودگردانی منطقه ای