نقدی بر تئوری مدل ایزوترم جذب لانگمویر در محیطهای آبی

یکی از مهمترین اهداف مطالعات جذب در محلولهای آبی، تعیین حداکثر ظرفیت جذب است. در طی ??? سال گذشته، مدلهای زیادی در این زمینه ارائه شده است، ولی بجز مدل ایزوترم لانگمویر و تا اندازهای مدل برونر و همکاران، هیچکدام از مدلها از تئوری ریاضی مهمی برخوردار نیستند. در این پژوهش، با مروری بر نظریه لانگمویر، تئوری مدل مورد نقد قرار میگیرد. اگرچه شکل کلی مدل توجیه کننده رفتار جذب تعادلی میباشد، ولی در این پژوهش، نشان داده میشود که نمیتوان از اصل لوشاتلیه نتیجه گرفت که سرعت جذب و سرعت واجذب با هم برابرند. همچنین مرور بر روشهای آزمایش ایزوترم جذب نشان میدهد که اصولا تغییرات زمانی وجود ندارد و در نتیجه استفاده از مفاهیم سرعت صحیح نمیباشد. همچنین استفاده از تساوی سرعت جذب و واجذب با قانون بقای جرم مغایرت دارد. بنابراین، تئوری مدل لانگمویر مبتنی بر فرضیات غیرواقعی بوده و فاقد اعتبار نظری است.

کلیدواژه ها:

مدلهای ایزوترم ، فرضیات ، مدل لانگمویر ، سرعت جذب و واجذب