مقایسه ی رشد زبان گفتاری در دانش آموزان نارساخوان و عادی پایه ی اول تا سوم

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه­ی رشد حوزه­های زبانی کودکان نارساخوان و عادی بود. روش این پژوهش، توصیفی و از نوع پس­رویدادی یا علی– مقایسه­ای بود. در این پژوهش ۶۰ نفر شامل: ۳۰ دانش­آموز نارساخوان رشدی و ۳۰ دانش­آموز عادی پایه­ی اول تا سوم دبستان شرکت داشتند. این دانش­آموزان از طریق نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و با استفاده از آزمون هوش تجدید نظر شد­ه­ی وکسلر کودکان و آزمون خواندن و نارساخوانی (نما) مورد بررسی قرار گرفتند؛ درنهایت نیز، جهت ارزیابی رشد زبان گفتاری، از نسخه­ی نهایی آزمون رشد زبان استفاده شد. تحلیل یافته­ها با استفاده از آزمون­های آماری من­ ویتنی و کروسکال والیس صورت گرفت. یافته­های به­دست آمده از این بررسی نشان داد بین میانگین نمرات کودکان نارساخوان و عادی در حوزه های زبان که شامل حوزه­های معنایی یا واژگانی (واژگان تصویری، واژگان ربطی و واژگان شفاهی) و حوزه های دستوری (درک دستوری، تقلید جمله و تکمیل دستوری) است، تفاوت معناداری وجود دارد؛ به­طوری که میانگین نمرات دانش­آموزان عادی در این حوزه­ها بیش از میانگین نمرات گروه نارساخوان است. بنابراین، با توجه به یافته­های حاصل از این تحقیق می­توان نتیجه گرفت که کودکان نارساخوان نسبت به همتایان عادی شان، توانایی­های زبانی ضعیف­تری در حوزه­های واژگانی، نحوی، زبان گفتاری و خرده­آزمون­های مربوط به آن ها دارند؛ همچنین مقایسه­ی داده­ها به لحاظ رشدی نیز نشان­ داد که بین حوزه­های زبان کودکان نارساخوان و عادی در سه پایه­ی تحصیلی تفاوت معناداری وجود دارد و کودکان کلاس سوم در هر دو گروه، عملکرد بهتری در حوزه­های زبان نسبت به کودکان کلاس اول و دوم دارند. ازاین­رو، پیشنهاد می­شود در برنامه­ی درمانی کودکان نارساخوان، آموزش حوزه­های زبانی در کنار سایر مداخلات درمانی گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

نارساخوانی ، زبان گفتاری ، معناشناسی ، نحو