مسعود نیک فرجام - Shahrekord University of Medical Sciences
ندا پروین - Shahrekord University of Medical Sciences
عبدالله محمدی احمد محمودی - Shahrekord University of Medical Sciences
فرشاد نوری زاده - Shahrekord University of Medical Sciences
لیلا رفیعی وردنجانی - Shahrekord University of Medical Sciences

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن تحت درمان با برخی داروهای آنتی سایکوتیک از اختلالات متابولیکی رنج می برند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر پیاده روی گروهی در طبیعت بر برخی شاخص های سلامت جسمی و کیفیت زندگی بیماران بستری مبتلا به اسکیزوفرنی بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۶۲ بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن بستری در بیمارستان روانپزشکی سینای شهر جونقان به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (۳۰ نفر) و مداخله (۳۲ نفر) قرار گرفتند. گروه کنترل درمان روتین و گروه مداخله علاوه بر درمان روتین، در برنامه پیاده روی در طبیعت، هر روز صبح به مدت ۹۰ دقیقه برای دو ماه شرکت کردند. در ابتدا و انتهای مطالعه، تری گلیسرید، کلسترول، قند خون ناشتا، شاخص توده بدنی و کیفیت زندگی در دو گروه ارزیابی و مقایسه شد. یافته ها: در ابتدای مطالعه، تفاوت معنی داری در میانگین کیفیت زندگی در دو گروه وجود نداشت (۰۹/۰P=)؛ اما پس از مداخله، کیفیت زندگی در گروه پیاده روی به شکل معنی داری ارتقاء یافت. میانگین نمره کلی کیفیت زندگی در گروه پیاده روی در ابتدای مطالعه ۲۶/۱۱±۶۹/۸۱ و در پایان مطالعه ۹۳/۱۰±۶۲/۷۷ بود (۰۰۱/۰P<). در حالی که در گروه کنترل، این تفاوت معنی دار نبود. پس از مداخله در گروه پیاده روی، شاخص توده بدنی و سطح تری گلیسیرید نسبت به ابتدای مطالعه کاهش معنی داری داشت. نتیجه گیری: پیاده روی گروهی در طبیعت باعث بهبود سلامت جسمانی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن می گردد، لذا توجه بیشتر به این روش درمانی در این بیماران ضروری به نظر می رسد.

Hiking, Physical Health, Quality of Life, Schizophrenia, اسکیزوفرنی, پیاده روی, سلامت جسمی, کیفیت زندگی