تمشک سیاه از برداشت در جنگل تا تولید گلخانه ای

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 213

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

BAGHBANI12_005

تاریخ نمایه سازی: 10 آذر 1400

چکیده مقاله:

تمشک سیاه با داشتن خاصیت آنتی اکسیدانی بالا، بومی ایران است و گونه های متعددی از آن در مناطق مختلف کشور پراکندگی دارد. میوه گونه های وحشی از بهار تا پاییز برداشت شده و عمدتا برای گردشگری یا فرآوری مصرف می شود. ارقام اصلاح شده تمشک سیاه خاردار و بی خار که عمدتا روی شاخه دوساله بار می دهند نیز وارد کشور شده و مورد کشت و کار قرار گرفته است. هرچند با بهینه سازی روش های مختلف تکثیر تمشک شامل افکنده انتهایی، قلمه ریشه و کشت بافت، نیازی به تکثیر با بذر نمی باشدو اما شناسایی ارقام از روی شکل بذر و تفکیک آنها با کمک نشانگر های ریخت شناسی و مولکولی میباشد. با توجه به رشد رونده این ارقام، اکثرا نیازمند تربیت روی داربست هستند. ارقام بی خار حساسیت بالاتری به تنش ها دارند و به طور ویژه از تنش شوری خسارت شدید می بینند. در حالیکه ارقام خاردار تحمل بیشتری به شوری داشته و در بین آنها رقم سیلوان از همه متحمل تر می باشد. علاوه بر شوری اولیه آب یا خاک، تنش شوری می تواند در عدم رعایت سطح یا غلظت مواد غذایی تمشک نیز رخ بدهد. بطوریکه در غلظت بالای نیتروژن ۳۰) گرم در بوته اوره) رشد رویشی شاخه سالجاری متوقف و از بین خواهد رفت. اما با اعمال سطح بهینه عناصر غذایی در تغذیه تمشک سیاه خاردار می توان این محصول را بصورت خارج از فصل و شب عید به بازار مصرف ارایه نمود. ارزش افزوده این محصول را می توان با تغذیه قبل از برداشت با سیلیکات پتاسیم و یا تیمار پس از برداشت با آسکوربات کلسیم بهبود بخشید تا جاییکه بتواند تا بیش از دو هفته در دمای یخچال نگهداری شود. در ارقام بی خار نیاز سرمایی بالاتری وجود دارد و تولید گلخانه ای آنها را محدود نموده است. ارزیابی ارقام جدید می تواند سازگاری بیشتری برای این محصول پربازده را فراهم نماید.

نویسندگان

مهدی حدادی نژاد

استادیار گروه علوم باغبانی، دانشکده علوم زراعی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران