بررسی اپیدمیولوژی لیشمانیوز جلدی در شهرستان اندیمشک ۱۳۸۹-۱۳۸۴

مقدمه: نظر به همجواری استان خوزستان با کانونهای اندمیک لیشمانیوز جلدی نظیر بوشهر ، ایلام و اصفهان و نیز بروز کانونهای جدید بیماری سالک در این استان همچون شهرستان اندیمشک ، مطالعه حاضر با هدف بررسی برخی جنبه های اپیدمیولوژیک این بیماری و نمایان ساختن اهمیت کنترل آن در شهرستان اندیمشک انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، توصیفی و تحلیلی، اطلاعات اپیدمیولوژیک شامل سن ، جنس ، محل زندگی، شغل، تعداد و محل زخم و سابقه اسکان یا مسافرت از ۶۰۵ بیمار مبتلا به سالک که در سالهای ۱۳۸۴ لغایت ۱۳۸۹ تحت پیگیری و درمان قرار گرفته بودند،ثبت و توسط نرم افزارSPSS۱۵ آنالیز گردید. یافته های پژوهش: بیشترین درصد مبتلایان مربوط به لیشمانیوز جلدی نوع شهری(۲/۶۱ %) بود . آزمون کای دو اختلاف معنی داری را بین مبتلایان به سالک نوع شهری در مقایسه با نوع روستایی (۱/۳۸ %) نشان داد. درصد ابتلا به سالک در مردان بیشتر از زنان بود و آزمون آماری اختلاف معنی داری را بین مردان مبتلا در مقایسه با زنان نشان داد. بیشترین درصد مبتلایان در گروه سنی ۲۴- ۱۵ سال (۶/۴۱ %)و کمترین درصد در گروه سنی کمتر از یک سال (۶/۱ %) و در بین مشاغل ، بیشترین درصد مبتلایان را نظامیان (۲/۳۱ %)و کمترین درصد(۲/۴ %)را سایر مشاغل (مشاغل آزاد) به خود اختصاص داده بودند. بیشترین شیوع فصلی نیز مربوط به پائیز (۴۴%) بوده است.۳/۲۵ % از بیماران سابقه اسکان یا مسافرت به نواحی اندمیک را داشته و ۷/۷۱% آنان دارای سابقه فوق الذکر نبودند. بحث و نتیجه گیری : روند افزایشی لیشمانیوز جلدی شهری در سالهای اخیر در شهرستان اندیمشک بویژه در بین پرسنل نظامی می تواند زنگ خطری برای انتقال بیماری در نتیجه جابجایی یگانهای نظامی به مناطق دارای قابلیت انتقال باشد. لذا یافتن علل آلودگی بیشتر در این گروه شغلی و نیز اقدامات کنترلی مناسب امری لازم به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

Cutaneous Leishmaniasis ، Epidemiology ، Andimeshk ، لیشمانیوز جلدی ، اپیدمیولوژی ، اندیمشک