اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر کیفیت زندگی و ادراک بیماری بیماران سندرم روده تحریک پذیر

مقدمه: یکی از چالش های مشترک و معمول بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریک پذیر کاهش کیفیت زندگی و رویارویی با بیماری و چگونگی ادراک آن است. در دهه اخیر رفتار درمانی دیالکتیکی به عنوان یکی از درمان های موثر در درمان بسیاری از اختلالات معرفی شده است؛ به همین منظور هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر کیفیت زندگی و ادراک بیماری بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریک پذیر است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی (طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و انتساب تصادفی) می باشد. نمونه آماری پژوهش، شامل ۳۰ بیمار مبتلاء به سندرم روده تحریک پذیر بود که از میان کلیه بیماران زن و مردی که در سال ۱۳۹۳ به مراکز درمانی شهر تبریز مراجعه کرده بودند و پس از مصاحبه، دریافت ملاک های تشخیصی Rome-III و تکمیل پرسشنامه کیفیت زندگی و ادراک بیماری، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده (۱۵ نفر برای هر گروه) انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره ۸ جلسه ای رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی (هفته ای یک جلسه گروهی ۹۰ دقیقه ای به مدت دو ماه)، مجددا پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد. یافته های پژوهش: نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی در ارتقای کیفیت زندگی (۰۰۴/۰ p=) و افزایش ادراک بیماری بیماران (۰۲۳/۰ p=) مبتلاء به سندرم روده تحریک پذیر در گروه آزمایشی به طور معناداری موثر بوده است. بحث و نتیجه گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی می تواند باعث ارتقای کیفیت زندگی و افزایش ادراک بیماری در بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریک‍پذیر گردد. بنابراین این مداخله به عنوان درمانی موثر پیشنادی در بهبود این نشانه ها می تواند کاربرد داشته باشد و می توان با اجرای آن به بهبود وضعیت جسمی و روانی مبتلایان به سندرم روده تحریک‍پذیر کمک کرد.

کلیدواژه ها:

Dialectical behavior therapy ، Quality of life ، Perception of the disease ، Irritable bowel ، رفتار درمانی دیالکتیکی ، کیفیت زندگی ، ادراک بیماری ، روده تحریک پذیر