سید آیت حسینی - استادیار گروه زبان و ادبیات ژاپنی، دانشکده زبان ها و ادبیات خارجی، دانشگاه تهران

زبان فارسی دارای دو واکه­ی افتاده، یکی پسین (/ɒ/) و دیگری پیشین (/a/) است، درحالی­که زبان ژاپنی تنها یک واکه­ی افتاده دارد که به لحاظ واجی پسین و به لحاظ آوایی مرکزی محسوب می شود. پرسش پژوهش حاضر آن است که آیا زبان آموزان زبان فارسی که زبان اول آن­ها ژاپنی است، قادر به تولید دو واکه­ی افتاده پیشین و پسین زبان فارسی به­صورت متمایز و مجزا از یکدیگر هستند یا خیر. به این منظور، در آزمایشی از زبان آموزان ژاپنی زبان خواسته شد تا واکه­ی افتاده­ی زبان مادری خود و همچنین واکه های افتاده­ی فارسی را در کلمات مثال تولید کنند. همچنین گویشوران بومی زبان فارسی نیز همان کلمات فارسی را تولید کردند. پس از ضبط این داده ها، بسامد سازه­ی اول (F۱) و سازه­ی دوم (F۲) تمامی واکه های افتاده اندازه گیری شد و بسامد سازه های اول و دوم واکه های فارسی تولید شده توسط زبان آموزان ژاپنی زبان با بسامد سازه های واکه های تولید شده توسط گویشوران بومی زبان فارسی مقایسه و تحلیل آماری شد. نتایج تحلیل های آماری نشان داد که زبان آموزان ژاپنی دو واکه­ی افتاده فارسی را بدون تفاوت معنادار با یکدیگر و تقریبا مشابه با واکه­ی افتاده ژاپنی تولید می کنند.

واکه ی افتاده, آموزش زبان فارسی, زبان ژاپنی, سازه ی اول, سازه ی دوم, آزفا