نقد محققان بر شاهنامه ی فردوسی و پاسخ بدان (با تکیه بر آرای طه ندا)

یکی از شگردهای بررسی آثار جاودانی، نقد آن هاست. در نقد این شاهکارها، هم روساخت و شکل آثار ادبی واکاوی می شود و هم زیرساخت معنایی عاطفی آن ها. در این مقاله، بیشتر از نقد اسطوره ای و اجتماعی و تاریخی که مربوط به ژرف ساخت آثار ادبی است، در پاسخ به ناقدان شرقی و غربی شاهنامه استفاده خواهد شد. از حدود هزاروپانصد سال پیش، در سراسر جهان، متفکرانی درباره ادبیات ایران پژوهش کرده اند و در این میان، حماسه ملی ایران، جایگاه ویژه ای دارد. محققان در پژوهش های خود، فقط به ستایش این اثر نپرداخته اند، بلکه گاهی با نگاه انتقادی به آن نگریسته اند. جستار پیش روی، نخست به ارزیابی دیدگاه موسی خورنی و ابو ریحان بیرونی و ابن اثیر پرداخته و آن گاه از میان پژوهشگران غربی و شرقی دو سده گذشته، باور تئودر نولد که و ادوارد براون و طه ندا را بررسی کرده و بدان پاسخ گفته است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، نقد اسطوره ای ، منتقدان قدیم و معاصر