مقایسه خودکارامدی، اختلال هیجانی، و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی

هدف پژوهش حاضر تعیین و مقایسه خودکارامدی، اختلال هیجانی، و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی انجام شد. روش: روش پژوهش پس رویدادی و جامعه آماری کلیه دانش آموزان پایه سوم، چهارم و پنجم ابتدایی چهار ناحیه آموزش و پرورش استان البرز در سال تحصیلی ۸۹-۱۳۸۸بود که به طور تصادفی از بین آنها ناحیه ۳ و از این ناحیه ۴۰ دانش آموز ۱۲-۹ ساله دچار ناتوانی یادگیری انتخاب و با ۴۰ دانش آموز عادی همتا شد. ابزار پژوهش پرسشنامه نسخه معلم راتر ۱۹۶۷ و مقیاس احساس تنهایی آشر، هامیل و رنشاو(۱۹۸۴ ) بود.داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت میزان خودکارآمدی، اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی معنادار، بگونه ای که خودکارآمدی در دانش آموزان عادی و اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری بیشتر بود. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر نتیجه میشود که با افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری می توان اختلال هیجانی و احساس تنهایی آنها را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، اختلال هیجانی ، خودکارآمدی ، ناتوانی یادگیری