ناهماهنگی شناختی: تاثیرتمرکز برخود بر تعدیل کنندگی عزت نفس در تغییر نگرش

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرکز بر خودپنداره بر تعدیل کنندگی عزت نفس در فرایندهای ناهماهنگی شناختی بود. روش: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی بود. به دلیل وجود ۴ گروه در این آزمایش و لزوم حضور حداقل ۱۵ نفر در هر گروه، از جامعه ۴۰۰ نفری دانشجویان ساکن در خوابگاه پسرانه کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی، ۶۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس (به دلیل عدم دسترسی به فهرست اسامی آنها) انتخاب و با اجرای مقیاس عزت نفس روزنبرگ ( ۱۹۶۵ ) به دو گروه دارای عزت نفس بالا و پایین تقسیم و هر یک از این گروهها نیز به طورتصادفی در دو گروه متمرکز برخود و نامتمرکز برخود جایگزین شد. آنها در پارادایم ایفای نقش/ ناهماهنگی (نایل، کورل، دریک، گلن، اسکات و استاکی ( ۲۰۰۱ ) شرکت کردند که در آن، یکی از افراد محبوب و مورد علاقه شان درخواست کودکی ۱۰ ساله را رد و توجیه ناکافی برای آن ارائه میکرد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد در شرایط متمرکز برخود، برخلاف شرایط نامتمرکز، محبوبیت فرد موردعلاقه در شرکت کنندگان دارای عزت نفس بالا به طورمعناداری بیش از شرکت کنندگان دارای عزت نفس پایین کاهش یافت. نتیجه گیری: اثر عزت نفس در کاهش ناهماهنگی، زمانی رخ میدهد که افراد بر خودپنداره متمرکز شده باشند. ازاینرو ارائه راهکارهای مواجهه با ناهماهنگی شناختی و تعارض های ناشی از آن باید مطابق با سطح عزت نفس و با برجسته کردن نقش خود افراد همراه باشد.

کلیدواژه ها:

تمرکز بر خود ، عزت نفس ، ناهماهنگی شناختی ، نگرش