حسین غلامی

واکنش های سخت گیرانه نسبت به جرم که تحت تاثیر جنبش های اصلاحی در حقوق کیفری به محاق رفته بودند،از دهه هفتاد قرن بیستم میلادی تجدید حیات یافته اند.احیای این رویکرد نه تنها متاثر از تلاش های تئوریک برای تبیین ضرورت بازگشت به نظریه بازدارندگی مجازات ها با اصلاحاتی اندک بوده است،بلکه ناشی از عدم موفقیت شایسته نظام اصلاح و تربیت که در قالب اصلاحات و ابتکارهای متعددی در نظام های حقوق کیفری متجلی شده بود،و ایراد انتقادهای اساسی در خصوص کارکرد آن نیز،بوده است.بر این اساس،سیاست کیفری سخت گیرانه،به عنوان گزینشی معقول و پاسخی مناسب به نرخ فزاینده جرم،ناامنی گسترده اجتماعی و به ویژه احساس ناامنی فراگیر،مورد توجه قرار گرفت و در بسیاری از کشورها با استقبال قابل توجهی روبه رو شد. پذیرش این رویکرد و تلاش برای کاربردی کردن ابعاد آن نه تنها بیانگر رویگردانی از کثیری از تحولات نظری در مبانی حقوق کیفری است بلکه از سوی دیگر،منجر به الغاء و انحلال برخی نهادهای اصلاحی-تربیتی و تجدید حیات بعضی روش های منسوخ شده است که در هر حال مطالعه آن را ضروری تر می کند.در این مقاله ضمن بررسی مختصر علل ظهور این سیاست،مهم ترین و برجسته ترین ابعاد آنکه گاه در حقوق کیفری ایران نیز نمادهای بارزی دارد،مورد مطالعه قرار می گیرد.  

سیاست کیفری  , شدت عمل  , بزهکاری  , سه ضربه و سپس اخراج  , حقوق کیفری