بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی برافزایش روحیه ی علمی و کاهش اضطراب دانش آموزان

تحقیق حاضر سعی دارد به بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی برافزایش روحیه ی علمی و کاهش اضطراب دانش آموزان بپردازد، تحقیق حاضراز نوع تحقیقات آزمایشی (نیمه تجربی) است. جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه ی دانش آموزان متوسطه دوم منطقه ۱۷ شهر تهران می باشد. که تعداد آنها ۸۸۰ نفر میباشد از این جامعه با روش نمونه گیری در دسترس۶۰ نفر انتخاب شد؛ که ۳۰ نفر به عنوان گروه کنترل و ۳۰ نفر به عنوان گروه آزمایش بصورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری دراین تحقیق پرسشنامه استاندارد روحیه ی علمی و پرسشنامه استاندارداضطراب دانش آموزان میباشد که روایی آنها مورد تایید اساتید متخصص و پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به ترتیب ۸۰/۰ و ۷۰/۰ مورد ارزیابی و تایید شد، همچنین در این تحقیق، از گروه تجربی برای شرکت در برنامه مداخله دعوت به عمل آمد. سپس گروه تجربی به سه گروه کوچک تقسیم شدند و در برنامه مداخله این پژوهش که بیشتر به صورت بحث گروهی اجرا شد، شرکت کردند. برنامه مداخله بر اساس مراحل آموزش مهارت خودتنظیمی تدوین یافته بود. هر یک از این جلسات به مدت دو ساعت به طول انجامید . با توجه به تقسیم گروه تجربی به سه گروه کوچکتر و تعداد جلسات برگزار شده برای هر گروه ۵ جلسه جمعا ۱۵ جلسه آموزشی تشکیل گردید. لازم به ذکر است که، تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد، ماحصل یافته های تحقیق نشان داد که، آموزش راهبردهای خودتنظیمی برافزایش روحیه ی علمی و کاهش اضطراب دانش آموزان نقش موثر و اثربخشی بالایی را ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، اضطراب ، روحیه ی علمی ، دانش آموزان.