مولفه ها و اصول در طراحی فضاهای بازی کودکان شهر شیراز در گروه سنی ۵ تا ۱۲ سال

طراحی شهری مختص کودکان در ایران به مفهوم امروزی، سابقه ای طولانی ندارد. در این بین طراحی شهری به خصوص طراحی فضای بازی کودکان رده سنی ۵ تا ۱۲ سال الویت کمتری داشته است. هویت مندی، احساس تعلق ساکنین به فضا و سازگارتر بودن آن با جوامع سنتی از عواملی است که در شهر سازی سنتی وجود داشت و کودوکان به راحتی فضای مورد نیاز بازی در محیط را میافتند . امروزه تغییر سبک زندگی محدودیت فضایی را برای کودکان ایجاد می کند که این تغییرات، روش های بازی متفاوتی را برای کودکان در پی دارد. رواج بازی های کامپیوتری، لزوم تمهیدات شهرسازانه را برای طراحی فضاهایی مناسب برای اقشار سنی ایجاب می کند. این پژوهش دو محله معالی آباد و محله خیابان لطفعلی خان زند را به عنوان دو محله جدید و قدیم با استفاده از اصول و معیارهای طراحی فضاهای بازی مورد تحلیل، ارزیابی و مقایسه قرار می دهد و با اثبات فرضیه ای که انتظار کودکان امروزی از فضای بازی بیش از تاب و سرسره های سنتی است و این فضاها نیاز به بازنگری و طراحی تحت تاثیر محیط کالبدی روی رفتارهای بازی کودکان و فعالیت فیزیکی آنها می پردازد. دیدگاهی که طراحی فضاهای بازی کودکان خصوصا رده سنی ۵ تا ۱۲ سال در طراحی زمین های بازی معاصر دنبال می کند شناخت نیاز کودکان امروز و ارتقای کیفیت محیط شهری است تا فرصت های بازی کیفی را از طریق فرایند آگاهانه ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

اصول طراحی ، فضاهای بازی ، کودکان ۵ تا ۱۲ سال ، شهر شیراز.