تحلیل فضای معمارانه از دو دیدگاه پدیدارشناسان و نوخردگرایان (با تکیه بر نظرات شولتزوکنت فرامتون)

سیر تحول جهان بینی انسان نسبت به خرد، از فردی به اجتماعی، فضاسازی در معماری را از زمان رنسانس تا به امروز همانند اعصار گذشته، دستخوش تغییراتی نموده است. بیان دیدگاه نوخردگرایان در فضاسازی معماری معاصر با علم به کنشگری و کنشگرا بودن انسان، در راستای مقاومت در برابر همسان سازی و همگونی معماری امروز، که خالی از رنگ و بوی بازتاب فرهنگ و هویت و شناسایی دیدگاه پدیدارشناسان میباشد، هدف تحلیلی مقاله پیش روست. روش تحقیق در این نوشتار بر مبنای روش کیفی و تحلیلی تفسیری است و از شیوه اسنادی استفاده شده است. چالش امروزجهانی شدن،که ترس وا ماندن از آن و نگرانی از ازمحلال هویت و فرهنگ خلاق منطقه در تکثر فرهنگی که زاییده حکومت دموکراتیک و مشارکت مردم و سهولت مهاجرت است، دغدغه برنامه ریزان و نظریه پردازان معاصر است، که معماران از این قاعده مستثنی نبوده و نظرات منطقه گرایی آنها، تمهیدی است برای واخواهی جهانی سازی در عین مقاومت از گسست هرمنوتیک و ویژگیهای خاص مکان.

کلیدواژه ها:

فضا ، پدیدارشناسی ، جهانی سازی ، نوخردگرایان ، منطقه گرایی انتقادی