ارزیابی گفتمان سیاست خارجی ایران پس از انقلاب اسلامی

گفتمان سیاست خارجی و تنوع آن پس از پیروزی انقلاباسلامی در دولتهای روی کار آمده موضوعی است همواره مورد بحثهای متعدد واقع شده است. اولویت نوع گفتمانهای، سیاسی، فرهنگی یا اقتصادی همچنان محل مناقشه و بحثهای متعدد علمی واقع شده است. گفتمان دولتهای پس از انقلاب اسلامی و مدلهای توسعه سیاسی استخراج شده از نوع گفتمانها نیز همواره دارای چرخه های متعدد بوده است. گاهی اولویت گفتمان دولتی توسعه سیاسی بوده و گاهی این اولویت را دولت بعدی کنار گذاشته است اما بلا درنگ خواست جمهوری اسلامی ایران، توسعه گفتمان سیاسی است و این مهم ازمهمترین اهداف انقلاب اسلامی نیز میباشد؛ البته خواسته ای که با گذشت از چهار دهه از عمر انقلاب اسلامی هنوز با نقطه مطلوب و آرمانی فاصله دارد. با مرور تاریخچه دولتها و پدیدار شدن گفتمانهای آن دولتها و شیوه برخورد و نوع توجه آنان با شاخصهای گفتمان توسعه سیاسی میتوان سمت و سوی آنان در زیاده روی و کم روی در رسیدن به آن اهداف را مورد توجه و ارزیابی قرار داد. این پژوهش در ابتدا در نظر دارد با استفاده از تحلیل گفتمان که رویکردی کیفی است به کشف نهفته های ذهنی دولتمردان در دولتهای مد نظر پرداخته و در ادامه با روش تحلیل مقایسه ای دال های گفتمان دو دولت نهم و یازدهم را تبیین و دسته بندی نماید. این پژوهش رویکردی واقع بینانه به فرایند تحولات و تغییراتی است که در زمینه گفتمان توسعه سیاسی در ایران پس از انقلاب به وقوع پیوسته است را مورد هدف قرار داده است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی سیاسی ، گفتمان ، سیاست خارجی ، گفتمان دولت نهم ، گفتمان دولت یازدهم