مقایسه اثربخشی آموزش شناختی اجتماعی و کوچینگ بر خودآگاهی دردانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم

هدف: در کنار این دیدگاه رویکرد کوچینگ نیز در سال های اخیر در مورد دانش آموزان مورد استفاده قرار می گیرد. کوچینگ نوعی رابطه تعاملی است که به افراد در زمینه شناسایی، هدایت و تحقق اهداف شخصی و شغلی شان سریع تر از آنچه که خود قادر به انجام آن هستند، کمک می کند. در حالیکه مربی دارای تخصص برای هدایت ونفوذ دذیگران در یک راه مثبت است، که منجر به توسعه یک فرد می شود یافته ها: نتایج نشان داد که دو شیوه آموزش شناختی اجتماعی و آموزش کوچینگ بر نمرات خودآگاهی در پس آزمون اثر معنی دار دارد. اثر گروه با توجه به سطوح زمان اندازه گیری متفاوت است. مداخله آزمایشی منجر به تغییراتی در گروه آزمایش شده که ۰/۳۱ کل تغییرات ناشی از عمل آزمایشی بوده است. با توجه به این که میانگین گروه آموزش شناختی - اجتماعی از گروه آموزش کوچینگ بیشتر بوده است، بنابراین آموزش شناختی اجتماعی در افزایش خودآگاهی دانش آموزان موثرتر بوده است. نتیجه گیری: دوره متوسطه، دوره ای از رشد در حد فاصل کودکی و بزرگسالی است که در طی آن روابط با همسالان تعمیم می یابد، استقلال در تصمیم گیری رشد می کند و فرد در پی مشغله های فکری و اجتماعی بر می اید. این دوره عمدتا دوره ی کاوش، انتخاب و فرآیند تدریجی حرکت به سمت خودپنداری منسجم است. همچنین بهترین توصیف این دوره فرآیند پیشرفت است که مشخصه ی آن افزایش توانایی تسلط بر چالش های پیچیده ی تکالیف تحصیلی، بین فردی و هیجانی و در عین حال جست وجوی استعدادها، هویت های اجتماعی و علایق جدید است با دو روش آموزش شناختی - اجتماعی و کوچینگ، به ویژه آموزش شناختی - اجتماعی، می توان خودآگاهی رادر دانش آموزان افزایش داد.

کلیدواژه ها:

آموزش شناختی ، اجتماعی ، خودآگاهی ، کوچینگ ، دوره متوسطه ، آموزش کوچینگ