امید رهنما - کارشناس ارشد شهرداری تهران دکتری مدیریت محیط زیست -گرایش حقوق محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

امروزه گسترش فضای سبز و توسعه باغات برای حفظ سلامتی شهروندان از اهمیت بسزائی برخوردار است و ضرورت اجرای آن در حواشی شهرهای بزرگ یک امر اجتناب ناپذیر به شمار میرود. اهمیت و تاثیر درختان در حیات شهرها و پایداری آنها انکار ناپذیر است . تا سال ۱۳۴۵ سیاست تفکیک و تعیین نوع استفاده از زمین در اختیار شخص مالک بود. شهرداری ها نیز در موقع احداث ساختمان توسط مالک نقشه مورد نظر او را تصویب و پروانه ساختمانی را صادر می نمودند. در سال ۱۳۴۵ ضمن الحاق مواد ۹۹ و ۱۰۱ قانون شهرداری ها، به شهرداری اجازه داده شد تا نحوه استفاده از زمین را تعیین و در تفکیک اراضی داخل محدوده شهر دخالت نماید؛ که متعاقب آن قوانین متعددی در مورد تفکیک اراضی در داخل محدوده شهری به تصویب رسید. در این بین افزایش جمعیت و توسعه محدوده شهرها و وجود منافع سرشار در زمینه ساخت و ساز موجب گردید تا سودجویان از هر فرصتی برای تفکیک و تخریب فضای سبز و باغهای واقع در محدوده قانونی و حریم شهرها استفاده نمایند. مراجع قانونگذاری نیز با وضع مقررات خاص به رویارویی با این روند پرداختند. بررسی اجمالی قوانین مربوط به حفظ و گسترش فضای سبز و حفظ کاربری اراضی زراعی و باغات و سیر اصلاحات انجام گرفته، نشان می دهد قانون گذار در این خصوص تکالیفی را برای سازمان های دولتی و غیر دولتی خصوصا شهرداری ها تعیین نموده که مکلف و موظف به رعایت آن هستند.

محیط زیست، فضای سبز خصوصی شهری، ضمانت حقوقی ، قوانین و مقررات