سکونتگاه های غیررسمی و سیاست های ساماندهی آن

هر روز که میگذرد بر تعداد جمعیت کره زمین افزوده میشود،پیدایش حاشیه نشینی هم در جهان و هم در ایران همزاد و همراه پدیده مهاجرت و تا حدی پیامد آن بود،مقاله حاضر به پدیده اسکان غیررسمی و سیاست های مقابله با آن در جهان و سیاست های ساماندهی این سکونتگاه ها در ایران میپردازد.با توجه به رشد این سکونتگاه ها فرضیات بر این است که سیاست های موثری بر این مناطق در ایران صورت نگرفته است. هدف از انجام این پژوهش شناسایی و عوامل موثر در شکل گیری و نحوه تصمیم گیری و سیاست های دولت در رابطه با سکونتگاه های غیررسمی است.روش تحقیق در این مقاله بر اساس تحلیل محتواست که با مراجعه به مقالات، پژوهش ها،طرح های تحقیقاتی که در زمینه سکونتگاه های غیررسمی انجام شده صورت گرفته است و به توصیف و تحلیل سیاست های آن پرداخته و بهترین راهکار را معرفی میکند. در نهایت و با توجه به سیاست های انجام شده میتوان گفت سیاست هایی که دولت برای ساماندهی این سکونتگاه ها تا قبل از دهه ۱۹۸۰ انجام داده با شکست مواجه بوده و بعد از آن نیز نظر بر این است که در مناطق پرجمعیت بهترین و کاراترین سیاست و راهبرد توانمندسازی و بهسازی است به نظر می رسد احیا، بهسازی و نوسازی شهری لازمه نهادینه شدن موضوع توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی در ساختارمدیریت شهری کشور،افزایش تعامل و هم افزایی و هماهنگی بین بخشی در این زمینه است. می بایست ساز و کاری تهیه نمود که بسترسازی لازم جهت تعامل نمایندگان محلی و مدیریت شهری به عنوان یک نهاد فرامحلی نظارتی و کنترلی جهت هدایت تصمیمات برای اجرایی شدن برنامه های توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی را فراهم آورد

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیررسمی ، رویکردها ، سیاست ها